Okres baroku w Wielkopolsce zaowocował również wieloma dziełami świeckimi, przede wszystkim pałacami i dworami. Barokowe rezydencje często wznoszone były na miejscu dawnej siedziby, przy wykorzystaniu jej pozostałości, jednak ze zmienionym układem przestrzennym. Założenia z wewnętrznym dziedzińcem ustąpiły miejsca otwartemu kształtowaniu przestrzeni. Pałac, z wyraźnie eksponowaną elewacją frontową, położony był między podjazdem (dziedzińcem honorowym) a ogrodem. Charakterystyczne było osiowe powiązanie wszystkich elementów założenia.
Jedną z najlepiej zachowanych rezydencji magnackich w Wielkopolsce jest pochodzący z końca XVII w. pałac Radomickich w Konarzewie (powiat poznański). Budynek na planie prostokąta, z przelotową sienią na osi, kryty czterospadowym dachem, od strony ogrodu ma ryzalit dobudowany przez Jana Adama Stiera.
Ciekawą formą architektoniczną odznacza się późnobarokowy pałac myśliwski Sułkowskich z lat 1749-51 we Włoszakowicach (powiat leszczyński). Jego budowniczym był zapewne nadworny architekt księcia – Karol Marcin Frantz. Usytuowany na sztucznej wyspie pałac ma rzut trójkąta o wklęsłych narożach.
W pośredni sposób z masonerią związany jest okazały rokokowy pałac w Ciążeniu (powiat słupecki), zaprojektowany prawdopodobnie przez warszawskich architektów z kręgu Jakuba Fontany dla biskupów poznańskich: Teodora Czartoryskiego, a po jego śmierci Ignacego Raczyńskiego.
W Pępowie (powiat gostyński) znajduje się zespół pałacowo-parkowy z późnobarokowym pałacem Mycielskich. Pałac, wzniesiony w ostatniej ćwierci XVII w. dla rodziny Konarzewskich prawdopodobnie przez Józefa Belottiego (znanego na terenie Wielkopolski z działalności m.in. w Lądzie i Rydzynie), przetrwał w zasadniczym zrębie do dziś.
Barokowy pałac Szołdrskich w Czempiniu wzniesiono w latach 1729-39 na murach siedziby o sto lat starszej. Wzorowane na czempińskim pałacu są pałac Władysława Szołdrskiego, starosty generalnego Wielkopolski, znajdujący się w Pniewach oraz pałac Chłapowskich w Turwi (powiat kościański), zbudowany w latach sześćdziesiątych XVIII w.
„Perłą polskiego baroku” nazywana jest Rydzyna, w której zachował się jeden z nielicznych w Europie barokowych układów urbanistycznych, scalających miasto i rezydencję magnacką. Centrum Rydzyny stanowi zabudowany barokowymi i neobarokowymi kamieniczkami niewielki Rynek z barokowym ratuszem i rzeźbą Świętej Trójcy. W sąsiedztwie wznosi się barokowy kościół św. Stanisława. Od wschodu do miasta przylega zamek – barokowa rezydencja z parkiem zamkowym i fosami, dzieło architekta królewskiego Józefa Belottiego. Gdy właścicielem zamku został Stanisław Leszczyński, Pompeo Ferrari – planując powiązanie zamku z miastem osią widokową – dokonał kolejnej przebudowy budowli poprzez dodanie owalnego ryzalitu z głównym wejściem od strony miasta. Kolejne przebudowy, już dla nowych właścicieli – rodu Sułkowskich – wykonali Karol Marcin Frantz (1724-45) i Ignacy Graff (1766-96).
Okresem największego rozkwitu Leszna była 1 połowa XVII w. Rozwój miasta przerwał potop szwedzki i wojna północna. Z wydarzeniami tymi związane są kolejne odbudowy leszczyńskiego ratusza: w 1660 r. przy współudziale leszczyńskiego budowniczego Marcina Woydy oraz prawdopodobnie przez Pompeo Ferrariego w latach 1707-09. Niektóre źródła wskazują na znacznie późniejszy czas budowy stojącego do dziś ratusza, przypisując autorstwo projektu Dominikowi Merliniemu, architektowi króla Stanisława Augusta.
Zespół starej zabudowy małomiasteczkowej zachował się w Zdunach, położonych na granicy Wielkopolski i Śląska. Pośrodku Rynku wnosi się tam ratusz, zbudowany ok. 1684 r. z fundacji wojewody kaliskiego Rafała Leszczyńskiego. Rozbudowany na początku XIX w., ma niską drewnianą wieżę zegarową z barokowym hełmem.
W Koszutach (powiat średzki) zachował się niewielki dwór alkierzowy, wzniesiony w 2 połowie XVIII w., położony w parku.
Ciekawe wiejskie założenie przestrzenne powstało w latach 1768-70 w Łomnicy (powiat nowotomyski). Na wschodnim jego krańcu znajduje się drewniany kościół zbudowany na rzucie krzyża, z częścią centralną na planie ośmioboku, nakrytą pseudokopułą. W pokrytym polichromią wnętrzu znajduje się rokokowe wyposażenie. Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica, a przy bramie do kościoła barokowe rzeźby przedstawiające św. Jana Nepomucena i św. Wincentego à Paulo. Aleja lipowa prowadzi do położonego na zachodnim końcu osi szachulcowego dworu z barokowymi oficynami.