Modernizm jako zjawisko artystyczne i kierunek w historii architektury pojawiał się w Europie wraz z początkiem XX wieku i szybko rozprzestrzenił się na całym kontynencie, pozostawiając po sobie ślady w architekturze wielu nawet małych miast. Modernizm w architekturze możemy podzielić na kilka etapów. W okresie dwudziestolecia międzywojennego jest on jednym z najchętniej wykorzystywanych w twórczości architektonicznej kierunkiem i święci w tym czasie swoje triumfy. II wojna światowa przerywa brutalnie rozwój tego kierunku, który powraca po jej zakończeniu aby definitywne zakończyć swój rozwój ok. roku 1965 wraz ze śmiercią jednego z jego wielkich przedstawicieli Le Corbusiera (1887-1965).

Modernizm charakteryzował się następującymi cechami. Przede wszystkim był kierunkiem w pewnym sensie społecznym, który stawiał sobie za cel zmianę przestrzeni europejskich miast w taki sposób, aby były one bardziej przyjazne do mieszkania. To znaczy pozbawione spuścizny miasta XIX-wiecznego, w którego głównym elementem składowym były kamienice czynszowe i ciemne podwórka gęsto zabudowanych kwartałów. Propagował prostotę w architekturze, która wyrażała się m.in. w zastosowaniu kubicznych brył, geometrycznych rozwiązań przestrzennych, płaskich dachów oraz pasmowych okien.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości po roku 1918 stało się dodatkowym impulsem w wykorzystaniu modernizmu jako pewnego rodzaju stylu narodowego, który chętnie stosowano w budynkach użyteczności publicznej oraz w odniesieniu do zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej. Również w okresie powojennym po roku 1956 modernizm ponownie stał się kierunkiem w duchu, którego powstawały budynki mieszkalne, osiedla oraz obiekty użyteczności publicznej takie jak szkoły, przedszkola, czy muzea.