Okres II wojny Światowej kończy pierwszy etap modernizmu w Poznaniu i Wielkopolsce. Czas powojennej odbudowy przypadający na lat 1945-1948 to okres w dziejach architektury, w którym możemy mówić o pewnego rodzaju kontynuacji myśli i kierunków wytyczonych przez XX-lecie międzywojenne. Z drugiej jednak strony po roku 1948 zaczyna obowiązywać w Polsce narzucona odgórnie doktryna socrealistyczna, która skutecznie walczy ze wszelkimi przejawami działań modernistycznych. W przypadku Poznania takim ostatnim tchnieniem modernizmu w czasach socrealizmu jest budynek CDT Okrąglak z lat 1949-1954, autorstwa warszawskiego architekta Marka Leykama.
Propagowana po roku 1956 „odwilż” oraz diametralne odejście od zasad socrealizmu były punktem zwrotnym w historii architektury polskiej w tym także architektury Wielkopolski. W tym czasie w wielu miastach regionu zaczynają się pojawiać liczne przykłady zabudowy mieszkaniowej o charakterze uzupełniającym, których architektura daleka była od wzorców klasycznych. Nowy kostium architektoniczny powstających po roku 1956 budynków nosił znamiona modernizmu. W przypadku Poznania jednym z ciekawszych budynków jest obiekt
zlokalizowany przy ul. Św. Marcin autorstwa Jerzego Liśniewicza i Henryka Grochulskiego z roku 1958. Jeżeli przypatrzymy się zarówno lokalizacji, jak i koncepcji kształtowania elewacji, możemy dostrzec nawiązania do istniejącego otoczenia. Budynek został zaprojektowany w zawartej zabudowie, parter przeznaczono na część handlowo-usługową. Pięć kondygnacji mieszkalnych zwieńczono lekko cofniętą kondygnacją gospodarczą. Kształt elewacji w postaci ugiętych wykuszy z jednej strony wpłynął na jej plastykę, a z drugiej przyczynił się do zapewnienia odpowiedniego doświetlenia mieszkań. Budynek ten na stale wpisał się w panoramę ulicy.
Budynkiem, który powstał w omawianym okresie a nosi silne cechy modernizmu jest wielorodzinny budynek mieszkalny będący uzupełnieniem kwartału pomiędzy ulicami Sienkiewicza i Asnyka. Jego projekt powstał w poznańskim biurze Miastoprojekt w latach 1957-1958 dla dla pracowników Instytutu Technologii Drewna w Poznaniu. Obiekt o podłużnym układzie konstrukcyjnym wzniesiono na rzucie w kształcie litery L o proporcji boków w przybliżeniu 1:2 i 1:3. Bryła budynku jest regularna, prostopadłościenna, nawiązuje skalą do budynków sąsiednich. Na elewacji rytmicznie są rozmieszczone otwory okienne. Płaszczyzna elewacji od ul. Asnyka została ukształtowana za pomocą betonowych balkonów w kształcie nieregularnych czworoboków, które uplastyczniają rysunek fasady i tworzą charakterystyczne domknięcie jej kompozycji. Balustrady balkonów wykonano ze stalowych prętów, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniono betonowymi płytami.
