Elewacja od strony ul. Sienkiewicza została ukształtowana w odmienny sposób niż od strony ul. Asnyka, gdyż ta część budynku jest wyższa. Jak już wcześniej wspomniano, strefa przyziemia tej części została przeznaczona na cele komercyjne i w związku z tym zaproponowano duże przeszklenia – na wysokość dwóch kondygnacji – umieszczone pomiędzy rytmicznie usytuowanymi kolumnami w formie pilastrów. Kolumny podtrzymują prostopadłościenną część mieszkalną, której elewacja została ukształtowana za pomocą horyzontalnych linii loggii i wertykalnych podziałów stolarki okiennej. Rytmiczne ukształtowanie elewacji nadaje jej swoistą lekkość i monumentalność zarazem. Stanowi ono kontrast w stosunku do wschodniej elewacji, rozedrganej falującymi płycinami betonowych balkonów. Ciekawym rozwiązaniem architektonicznym, niespotykanym wśród budynków o charakterze uzupełniającym w Poznaniu, jest połączenie dwóch brył obiektu na skrzyżowaniu ulic za pomocą balkonu wspartego na kolumnie w kształcie wydłużonego walca. Balkon pełni jednocześnie funkcję zadaszenia strefy wejściowej do wyższej części budynku. Unikatowa forma architektoniczna budynku na trwałe wpisała się w krajobraz dzielnicy.
Koniec lat 60. XX wieku i tym samym koniec modernizmu zbiegł się w czasie w powstaniem nowej idei, w której postulaty modernizmu miały być realizowane, ale w innym zakresie i skali. Ideą to była koncepcja osiedla mieszkaniowego. Osiedla mieszkaniowe budowane w systemie wielkopłytowym powstawały w wielu miastach Wielkopolski. Chciałbym przedstawić jako przykład osiedle Winogrady w Poznaniu, którego realizacja trwała od roku 1968. Osiedle na tle podobnych realizacji wyróżnia się rezygnacją z bezwarunkowego kopiowania geometrycznego „wzoru” układu urbanistycznego. Podobnie jak w przypadku wizjonerskich projektów Le Corbusiera z lat 30. XX wieku, główny akcent kompozycji osiedla został oparty o 3 grupy 13 kondygnacyjnych budynków mieszkalnych, wokół których umiejscowiono mniejsze 5 kondygnacyjne. Budynki te zostały zaprojektowane w formie długich, lekko ugiętych falowców, prowadzących wzrok oglądającego w kierunku centrum kompozycji. Zastosowanie takiego układu spowodowało, że przestrzeń osiedla nabrała bardziej kameralnej atmosfery z możliwością wykorzystania zasad perspektywy urbanistycznej. Zarzucana osiedlom z wielkiej płyty monotonia i powtarzalność układu zostały w tym przypadku w pewnym stopniu złagodzone.
W przypadku Wielkopolski chciałbym skupić się na kilku przykładach obiektów modernistycznych powstałych w latach 60. i 70. XX wieku. Pierwszym z obiektów, który można powiedzieć, że na stałe wpisał się do kanonu historii architektury polskiej jest Zespół Budynków Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego w Gnieźnie położony po wschodniej stronie jeziora Jelonek powstał w latach 1973-1978 [zespól autorski: Bogdan Celichowski, Jerzy Schmidt, Włodzimierz Wojciechowski, Wojciech Kasprzycki, Magdalena Abakanowicz, Józef Kopczyński, Waleria Schmidt-Kubacka, Stanisław Teisseyre, Jan Węcławski, Stanisław Sapała, Zenon Dembowski, Józef Kokorniak]. Autorzy otrzymali w roku 1979 Nagrodę I Stopnia Ministerstwa Budownictwa za ten projekt. Zespół budynków w skład których wchodzą muzeum oraz szkoła został ukształtowany w postaci horyzontalnie rozmieszczonych brył, obłożonych granitem usytuowanych równolegle do brzegu jeziora.
