Poszukiwanie architektury postmodernistycznej w przypadku Poznania i Wielkopolski należałoby rozpocząć do definicji tego prądu w historii architektury współczesnej. Postmodernizm narodził się w Europie zachodniej na początku latach 60 XX wieku na fali krytyki dokonań modernizmu. Do głównych cech tego nurtu możemy zaliczyć wieloznaczność, eklektyzm oraz powrót do idei miasta zwartego. Postmodernizm zwraca ponownie uwagę na relacje zachodzące pomiędzy budynkiem a otoczeniem, czyli porusza zagadnienie kontekstu przestrzennego. Podkreśla znaczenie wielofunkcyjnej struktury miasta, negując większość postanowień Karty Ateńskiej będącej odzwierciedleniem modernistycznego myślenia o architekturze i mieście, które kształtowały się w latach 20 i 30 XX wieku.

W przypadku Polski o architekturze postmodernistycznej możemy mówić dopiero w końcu lat 80 i początku lat 90 XX wieku. To opóźnienie spowodowane było panującym w kraju ustrojem komunistycznym. Okres późnych lat 80 XX wieku był niewątpliwie czasem twórczych eksperymentów w którym architekci musieli z jednej strony dostosować się do norm i standardów, jakie narzucało komunistyczne prawodawstwo z drugiej czerpali inspiracje z dokonań architektury europejskiej. W przypadku miasta Poznania najciekawszymi przykładami zabudowy noszącej znamiona wczesnego postmodernizmu są budynki mieszkalne o charakterze uzupełniającym potocznie nazywane plombami, które pojawiają się w dzielnicach Wilda, Łazarz i Jeżyce w końcu lat 80 i w początku lat 90 XX wieku. Należy tutaj nadmienić, że architektura mieszkaniowa o charakterze uzupełniającym była jednym z ulubionych motywów postmodernizmu. Uzupełnianie historycznej struktury miasta staje się procesem kontynuowania działań epok wcześniejszych. Proces ten w pewnym sensie ograniczony istniejącym zainwestowaniem, nadaje nowo powstającej architekturze cech odrębnych, nie pozbawionych jednak odwołań do zabudowy sąsiedniej i przeszłości.