Drugim wyróżniającym się budynkiem jest realizacja z roku 1998 autorstwa tego samego duetu projektowego, przy ul. Kochanowskiego 27/28. . Lokalizacja budynku na narożnej działce w otoczeniu zabudowy z przełomu XIX i XX wieku wpłynęła na możliwość wykreowania niebanalnego dzieła architektonicznego. W myśl założeń projektowych nawiązuje on gabarytami do budynków sąsiednich podobnie jak większość poznańskich realizacji postmodernistycznych funkcjonuje na zasadzie kontrastu w tkance miejskiej Bryła budynku została podzielona na charakterystyczne sekwencje. Silnie podkreślone przyziemie, część środkową elewacji ukształtowano przy pomocy poziomych pasów tynku podążających 3 za kształtem elewacji. Okładzina z płytek ceramicznych w kolorze ciemnego granatu nadaje obiektowi pewnego rodzaju marynistycznych konotacji. Wszystkie te zabiegi przenoszą nas w inną rzeczywistość stylistyczną. Można powiedzieć, że budynek ten stał się pewnego rodzaju symbolem łączenia nowej architektury z istniejącym kontekstem przestrzennym.
Działania w kręgu postmodernizmu nie ograniczały się jedynie do twórczości architektonicznej. Również urbanistyka tego okresu w Poznaniu i Wielkopolsce może poszczycić się kilkoma ciekawymi przykładami. Tak jak wspomniałem już wcześniej postmodernizm przywrócił miastu tradycyjną jego funkcje w której znacząca rolę odgrywały place, kwartały i ulice. Na kanwie tych doświadczeń w Poznaniu powstało w latach 1989-2008 osiedle mieszkaniowe Różany Potok na Morasku. Założenie przestrzenne, którego projektantem jest Marian Fukus z zespołem odwołuje się bardzo mocno do idei postmodernistycznej urbanistyki. Koncepcja przestrzenna tego układu urbanistycznego została opracowana na wzór małego miasteczka, składającego się z placów i ulic, których dopełnieniem są geometryczne kwartały zabudowy. Zabudowa mieszkaniowa Różanego Potoku została zaplanowana w dwóch konwencjach: jednorodzinnej w której dominuje zabudowa szeregowa oraz wielorodzinnej, ukształtowanej za pomocą obiektów czterokondygnacyjnych tworzących zwarte kwartały. Postmodernistyczność tego osiedla wyraża się w następujących elementach. Zostało ono ukształtowane zgodnie z prawidłami urbanistyki klasycznej to znaczy z wykorzystaniem ortogonalnej siatki dzielącej przestrzeń na ulice, kwartały i place. Z punktu widzenia architektonicznego budynki tworzące jego strukturę przestrzenną nie są pozbawione odwołań i cytatów z architektury klasycznej. Są to między innymi, trójkątne tympanony, kolumny, portyki i loggie.