Okres odrodzenia był w Poznaniu czasem spokojnego rozkwitu miasta, gospodarki, kultury. Wybitną postacią tego okresu był ówczesny poznański bp Jan Lubrański (1456-1520), humanista wykształcony w Rzymie i Bolonii, człowiek światły i przedsiębiorczy.

W Poznaniu m.in. otoczył murem obronnym Ostrów Tumski, wystawił Psałterię, przede wszystkim jednak otworzył uczelnię, która uniezależniłaby Wielkopolskę od Akademii Krakowskiej. W 1518 r. dokonał fundacji owej akademii, od jego nazwiska zwanej Academia Lubransciana.

Akademia Lubrańskiego funkcjonowała w zachowanym do dziś budynku na Ostrowie Tumskim, wybudowanym w latach 1518-30. Okres największej świetności uczelni przypadł na drugą ćwierć XVI w. Nauczał w niej wtedy m.in. humanista Krzysztof Hegendorf. Wśród absolwentów byli m.in.

Józef Struś – lekarz, przyszły burmistrz Poznania, Klemens Janicki – sławny poeta łacińskojęzyczny, Jan Śniadecki – matematyk i astronom, później związany z uczelniami Wilna. Od początku funkcjonowania uczelnia spotykała się z przeszkodami stawianymi przez Akademię Krakowską i w rezultacie do końca swego istnienia nie uzyskała prawa nadawania stopni akademickich.

Dodatkową przeszkodą w rozwoju szkoły było powołanie w Poznaniu w 1570 r. kolegium jezuickiego. Rywalizacja między obydwiema szkołami trwała aż do XVIII w. Koniec Akademii Lubrańskiego nastąpił w 1780 r., gdy połączono ją z Akademią Wielkopolską (dawnym kolegium jezuickim) w Szkołę Wydziałową Poznańską.

W opuszczonym budynku szkoły ulokowano wtedy bibliotekę kapitulną i seminarium duchowne. Obecnie znajduje się tutaj Muzeum Archidiecezjalne, jest to jeden z najcenniejszych zabytków Ostrowa Tumskiego.

W Muzeum Narodowym w Poznaniu pokazywany jest obraz Jana Matejki, symbolicznie ukazujący akt założenia szkoły przez bp. Jana Lubrańskiego. Znacznie powiększona kopia tego dzieła zdobi Małą Aulę Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.