Równocześnie z budową Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego, na północ od niego powstawał pas fortyfikacji zwany dziś Wałem Pomorskim (Pommernstellung). Prace przy budowie trwały w latach 1932-38, najintensywniej w latach 1934-36. Linia umocnień biegła prawie równolegle do ówczesnej granicy niemiecko-polskiej: od Darłowa przez Biały Bór, Szczecinek, Wałcz, Tuczno, Drezdenko do Gorzowa Wielkopolskiego.

Najsilniejsze umocnienia zbudowane zostały w okolicach Nadarzyc, Wałcza i Tuczna – miejscowości leżących na Pojezierzu Wałeckim. Tam znajdowały się fortyfikacje z rozbudowanymi systemami budowli podziemnych. W sumie budowle Wału Pomorskiego nie były tak potężne jak fortyfikacje Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego. Linia umocnień Wału Pomorskiego oparta była na licznych przeszkodach terenowych: dolinach rzek, jeziorach, bagniskach, rozległych lasach.

W miejscach łatwiejszych przepraw i przy przesmykach między jeziorami zlokalizowano betonowe schrony bojowe. Wykonane z mocnego betonu, często miały dodatkowo kopuły pancerne. Na różnorodne uzbrojenie składały się działa, karabiny maszynowe, wyrzutnie granatów. W okolicach Nadarzyc i Strzalin, w obecnym powiecie wałeckim, zbudowane zostały wyjątkowo duże zgrupowania fortyfikacji oraz budowli towarzyszących.

Niektóre z nich sięgały kilkanaście metrów pod ziemię i miały tam rozgałęziony system tuneli, chodników i komór. Budowle w zależności od warunków terenowych rozmieszczone były w odległości kilkudziesięciu do kilkuset metrów. Między nimi biegły linie rowów strzeleckich, a przed nimi położone były pola minowe, zasieki, płoty, zapory przeciwczołgowe. W niektórych miejscach powstały budowle hydrotechniczne umożliwiające spiętrzenie wód i zalanie znacznych obszarów.
W 1944 r., gdy front szybko zbliżał się do granic Rzeszy, umocnienia Wału Pomorskiego zostały dodatkowo rozbudowane. Na linii Gwdy utworzono tzw. pas przesłaniania Wału, w skład którego włączono też Piłę.

W końcu stycznia 1945 r. po zdobyciu Złotowa, pod umocnienia Wału Pomorskiego, bronione przez różnorodne jednostki wojsk niemieckich, podeszły oddziały I Armii Wojska Polskiego. Po przełamaniu pasa przesłaniania w okolicach Jastrowia i Podgajów dywizje polskie rozpoczęły ciężkie walki o sforsowanie pozycji głównej. Nastąpiło to ostatecznie 6 lutego nad Jez. Dobrym na północ od Zdbic. W toku dalszych walk oddziały polskie musiały sforsować jeszcze tzw. pozycję ryglową biegnącą od Nadarzyc do Mirosławca.

Po długotrwałych walkach ostatnie gniazda oporu hitlerowców na Wale Pomorskim zajęte zostały na początku marca 1945 r. Zdobycie Wału Pomorskiego okupione zostało przez stronę polską ciężkimi ofiarami: 1780 żołnierzy zostało zabitych, 2767 rannych, 1055 zaginionych, razem 5602 żołnierzy zostało wyeliminowanych z dalszych bojów. Cmentarze wojenne, na których spoczywają żołnierze I Armii Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej, znajdują się w: Wałczu, Drawsku Pomorskim, Szczecinku i Złotowie. W miejscach większych bitew ustawione są granitowe głazy z tablicami pamiątkowymi. Szereg ciekawych eksponatów związanych z walkami o przełamanie Wału Pomorskiego znajduje się w Izbie Pamięci w Zdbicach i w muzeum w Mirosławcu.

Boje o przełamanie Wału Pomorskiego stanowiły największą bitwę, jaką stoczyli żołnierze polscy od czasu kampanii wrześniowej w 1939 r. Zdobycie Wału Pomorskiego umożliwiło dalszą ofensywę w kierunku północnym, zdobycie Kołobrzegu, a później opanowanie całego Pomorza Zachodniego.