Jest utworem kronikarskim, spisanym w języku łacińskim w Gnieźnie lub w Poznaniu w latach panowania Przemysła II, prawdopodobnie ok. 1295 r. Obejmuje dzieje Polski od czasów legendarnych aż po lata 1271-72, ze szczególnym uwzględnieniem ukresu rozbicia dzielnicowego. Kronika wielkopolska zachowała się w XV-wiecznych odpisach obszernego zbioru rękopiśmiennego, sporządzonego w końcu XIV w., zwanego Wielką kroniką. W jej skład wchodzą m.in. roczniki wielkopolskie i krakowskie, noty gnieźnieńskie i kronika Janka z Czarnkowa.

Niektórzy historycy sądzą, że autorem Kroniki wielkopolskiej jest prawdopodobnie Godzisław zwany Baszkiem (od imienia Bartłomiej), kustosz katedry poznańskiej, zmarły być może przed 1284 r. Inni przypisują autorstwo jej głównej części biskupowi poznańskiemu Boguchwałowi II, część badaczy uważa zaś, że jest to XIV-wieczna kompilacja, być może autorstwa Janka z Czarnkowa.

Jest to – obok kronik Galla Anonima, Wincentego Kadłubka i Janka z Czarnkowa – pomnikowe dzieło dziejopisarstwa polskiego. Stanowi o tym historyczna wierność i walor bezpośredniego świadectwa. Jednak nie ma drugiego dzieła z okresu polskiego średniowiecza, które by zawierało tyle spornych kwestii i wywoływało tak wiele dyskusji krytycznych.

Zawiera ono – w porównaniu z innymi kronikami – najwięcej opowieści rycerskich oraz niezwykłe bogactwo legend i podań, m.in. o Kraku, Piotrze Włostowicu, po raz pierwszy przytacza też podanie o Lechu, Czechu i Rusie nawiązujące do założenia Gniezna. Głównym celem autora Kroniki  było umocnienie autorytetu książąt wielkopolskich, zwłaszcza Przemysła II, który wówczas prowadził kraj ku zjednoczeniu.

Także hierarchowie kościelni przedstawieni zostali z podobnym szacunkiem i uznaniem, jak książęta piastowscy. W Kronice mocno podkreślono rolę Poznania i Gniezna jako ośrodków państwowotwórczych na przełomie X i XI w. Kronika wielkopolska miała więc świadczyć o znaczeniu dzielnicy wielkopolskiej, która od 1257 r., tj. od czasów panowania Bolesława Pobożnego, określana była jako Polonia Maior (Polska Wielka, w znaczeniu – starsza).