Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego w 1918 r. siedziba dowództwa wojsk powstańczych, a potem Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych w Byłym Zaborze Pruskim, znajdowała się przy Św. Marcinie 71. Utworzone później Dowództwo Okręgu Generalnego i Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII urzędowały w gmachu dawnego niemieckiego dowództwa przy nieistniejącej już ul. Babińskiego. W okresie okupacji hitlerowskiej gmach DOK VII był siedzibą dowództwa XXI Okręgu Wojskowego z gen. artylerii Walterem Petzelem na czele.
Poznań międzywojenny pozostał dużym garnizonem, był siedzibą dowództw 14. Dywizji Piechoty Wielkopolskiej oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, mieszczących się w nieistniejącym dziś gmachu na narożniku ulic Św. Marcin i Kościuszki. W mieście ulokowano wtedy dwa pułki piechoty: 57. pp. im. Karola II Króla Rumunii oraz 58. pp. Ponadto w Poznaniu stacjonowały przed wojną: 14. pułk artylerii lekkiej i 7. Wielkopolski Pułk Artylerii Ciężkiej, a w Ławicy 3. pułk lotniczy. W koszarach na Wildzie stacjonowali saperzy, a przy ul. Grunwaldzkiej 1. pułk pancerny. Ważnym ośrodkiem szkolenia, zwłaszcza oddziałów łączności, była Cytadela.
Cały region w okresie międzywojennym był „nasycony” wojskiem. Stacjonowały tu jednostki Okręgu Korpusu nr VII, w większości zajmujące dawne koszary poniemieckie. W Rawiczu znajdowała się siedziba jednego z dwóch ówczesnych korpusów kadetów, a w Śremie – szkoła podoficerska piechoty dla małoletnich. Gniezno było siedzibą dowództwa 17. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, w Lesznie zaś, oprócz 17. pułku ułanów (wywodzącego się z 3. pułku ułanów wielkopolskich z czasów Powstania Wielkopolskiego), stacjonował 55. Poznański Pułk Piechoty (dawny 1. pułk strzelców wielkopolskich, zaprzysiężony w styczniu 1919 r. jako pierwsza regularna jednostka wojsk powstańczych).
Szczególnym sentymentem cieszy się dziś kawaleria, określana (niekoniecznie słusznie) mianem polskiej broni narodowej. Ulubiony przez poznaniaków 15. Pułk Ułanów Poznańskich był najstarszym oddziałem kawalerii wielkopolskiej, którego początki sięgają pierwszych dni powstania z lat 1918-19. Najpierw był to oddział Strzelców Konnych Straży Miasta Poznania, w styczniu 1920 r. przemianowany na 15. Pułk Ułanów Wielkopolskich, a potem Poznańskich.
Odtąd miasto Poznań było honorowym szefem pułku, reprezentowanym przez aktualnego prezydenta. Poznań był też miejscem stacjonowania szwadronu zapasowego 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego (siedzibą dowództwa tego pułku było Leszno). Był on skoszarowany w Reducie (Warowni) Przemysława, czyli nieistniejącym dawnym forcie Grolmana między Wałami Jagiellończyka (ul. Kościuszki) i Wałami Warneńczyka (ul. Królowej Jadwigi), gdzie dziś jest Poznańskie Centrum Finansowe.
Od października 1921 r. Poznań stał się miastem garnizonowym 7. pułku strzelców konnych. Stacjonował on w dawnych koszarach niemieckiego dywizjonu taborów, między ulicami Grunwaldzką, Ułańską i Wojskową, a część pododdziałów była ulokowana w koszarach przy ul. Taborowej. Od jesieni 1937 r. pułk stopniowo był przenoszony do nowo zbudowanych pomieszczeń w Biedrusku i stamtąd wyruszył na wojnę w 1939 r. Sformowany w marcu 1919 r. 7. dywizjon artylerii konnej wielkopolskiej aż do wybuchu II wojny światowej stacjonował w północnej części koszar artylerii na Golęcinie.
Po II wojnie światowej większość dawnych obiektów wojskowych zachowała militarne przeznaczenie. W niektórych do niedawna mieściły się wyższe szkoły oficerskie: Wojsk Pancernych i Służb Kwatermistrzowskich, połączone w 1994 r., a następnie przekształcone w Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych. Nie stacjonowały jednak już w Wielkopolsce oddziały kawalerii – broni, która w 1947 r. przeszła do polskiej tradycji orężnej.
