Sułkowscy herbu Sulima niezbyt długo wyróżniali się wśród szlachty wielkopolskiej. Okres największej świetności rodziny przypadł na wiek XVIII. Przyjmuje się, że twórcą ich politycznej i majątkowej siły był Aleksander Józef Sułkowski (1695-1766), który swoją karierę polityczną związał z osobą następcy tronu Fryderyka Augusta, późniejszego króla Augusta III.

W 1733 r. uzyskał od cesarza Karola VI dziedziczny tytuł hrabiowski, a wkrótce nabył dobra po Stanisławie Leszczyńskim, co zapewniło mu silną pozycję majątkową w Wielkopolsce. Miał swoje siedziby w Lesznie, Rydzynie, Krajence i Warszawie, zasłynął jako mecenas sztuki. Przy okazji otworzył synom drogę do kariery politycznej w kręgu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Jeden z nich, August (1729-86), był wojewodą poznańskim, współtwórcą Komisji Edukacji Narodowej, przebudował zamek w Rydzynie, który stał się główną siedzibą rodu. W 1772 r. przedstawił (nieprzyjęty) projekt organizacji nowego rządu polskiego, w postaci Rady Województw. August Sułkowski był też autorem projektów utworzenia uniwersytetu w Poznaniu, wprowadzenia obowiązku szkolnego dla dzieci chłopskich i mieszczańskich, a także kształcenia kobiet. W samej Rydzynie ufundował szkołę pijarską oraz konwikt rycerski dla synów szlacheckich.

Bywało wszakże, że inni przedstawiciele rodu zajmowali niejednoznaczną postawę w dobie rozbiorów. Antoni (1735-96), brat Augusta Sułkowskiego, dał początek wojskowej linii rodu. Uczestniczył w wojnie siedmioletniej, od 1762 r. był generałem lejtnantem wojsk koronnych. W okresie konfederacji barskiej, a potem rozbiorów, nie zawsze był lojalny wobec króla i Rzeczypospolitej.

Po śmierci braci odziedziczył kolejno godność wojewody kaliskiego i ordynację rydzyńską. Jego syn, Antoni Paweł (1785-1836), był oficerem armii Księstwa Warszawskiego, jej naczelnym dowódcą po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego, ale po 1815 r. został generałem adiutantem cara Aleksandra I.

Wkrótce jednak odszedł ze służby, wrócił w rodzinne strony i został marszałkiem sejmu prowincjonalnego Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Niewątpliwie najsłynniejszym przedstawicielem tej rodziny był Józef Sułkowski (1773-98), wychowanek szkoły rydzyńskiej, żołnierz wojny polsko-rosyjskiej w 1792 r., legionista i adiutant Napoleona Bonapartego, który poległ w Kairze. Ogromnie utalentowany dowódca i strateg, stał się legendą opiewaną w pamiętnikach i literaturze.