MATKI BOSKIEJ ZIELNEJ

W kalendarzu kościoła katolickiego 15 sierpnia jest dniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
W tradycji ludowej dzień ten poświęcony jest Matce Boskiej Zielnej. Wcześniej święto to nosiło jeszcze inne określenia: Święto Zaśnienia, Śmierci, Odpocznienia.
Jedna z legend głosi, że trzy dni po śmierci Najświętszej Panny Marii apostołowie  nie znaleźli w grobie ciała, tylko same kwiaty i zioła, kłosy zbóż, owoce, warzywa.  Tego dnia święci się w kościołach bukiety lub/i wieńce z ziół zbieranych na polach i łąkach, kwiatów ogrodowych, jarzyn i kłosów. Wierzono, że mają one cudowna moc. Zawieszano je przy obrazach na ścianach domów a wianki również na zewnątrz domów, co miało chronić przed burzą, piorunami, i gradobiciem.   W bukieciku znajduje  się kilka kłosów, czosnek, dynia, marchew, barwinek, bławatki, liście od kapusty, buraki, koper, garstka lnu, mak, szczaw, groch, cebula, pietruszka,  kwiaty ogrodowe, zioła a w wianku, zbierane z pola i  łąk suszone zioła, które zawieszało się przy obrazach na ścianach. Poświęcone bukiety i wianki przynoszone są   do domu. Niegdyś wierzono, a i teraz starsze pokolenie wierzy, że mają cudowną moc: wywarem z poświęconych ziół myje się głowę kiedy boli lub suszonymi okadza, używa się ich również jako leczniczej herbaty przy dolegliwościach żołądkowych. Bukiety zanoszono na pole i zatykano w len lub kapustę, a po sześciu dniach zabierano je stamtąd i chowano na strychu. Ziół używano do leczenia lub wkładano do trumny zmarłemu. Kadzono w domach ziołami a służyć to miało ochronie przed chorobami. Okadzano także bydło w chorobie lub gotowano i dawano do picia.