Król Polski, syn Mieszka I i Dobrawy. Urodził się w 967 r. Po śmierci ojca w 992 r. przejął władzę, wypędzając przyrodnich braci i jednocząc kraj.
Kontynuował politykę ojca, współdziałając z cesarstwem oraz zabiegał w Rzymie o polską prowincję kościelną. W 997 r. udzielił schronienia biskupowi praskiemu Wojciechowi, który z inicjatywy Bolesława podjął się misji chrystianizacyjnej wśród Prusów. Po śmierci Wojciecha wykupił jego ciało, a kanonizacja męczennika przyspieszyła utworzenie w 999 r. niezależnej prowincji kościelnej z siedzibą w Gnieźnie. W 1000 r. przyjmował w Gnieźnie cesarza Ottona III. Podczas tej wizyty – określanej mianem Zjazdu Gnieźnieńskiego – zostały utworzone nowe biskupstwa: w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu, a Bolesław uzyskał prawo inwestytury dostojników kościelnych. Współpraca z Niemcami została przerwana po śmierci Ottona III w 1002 r. Zajęcie przez Bolesława Łużyc i Milska oraz mieszanie się w sprawy czeskie (zajęcie Pragi) doprowadziło w 1002 r. do długiej wojny z nowym cesarzem – Henrykiem II, która trwała z przerwami do 1018 r. Wojna zakończyła się zwycięstwem Bolesława potwierdzonym pokojem budziszyńskim.
W tym czasie Bolesław dwukrotnie interweniował zbrojnie w Kijowie (1013 i 1018 r.) na rzecz utrzymania tronu przez swego zięcia Świętopełka. Wyprawy na Ruś Kijowską doprowadziły do odzyskania przez Polskę Grodów Czerwieńskich. Był kilkakrotnie żonaty, a ze związku z księżniczką słowiańską Dobromirą, poślubioną w 987 r., pozostawił m.in. syna Mieszka II, następcę tronu. W 1025 r., na kilka miesięcy przed śmiercią, Bolesław koronował się w Gnieźnie na króla Polski. Tam też zmarł w 1025 r., pochowany został w katedrze poznańskiej.
