Generał. Urodził się w 1867 r. w Garbowie k. Sandomierza. Był uczniem gimnazjum w Radomiu, w 1883 r. wstąpił do korpusu kadetów w Petersburgu, później studiował w Akademii Sztabu Generalnego. W 1914 r. mianowany szefem sztabu dywizji w stopniu pułkownika, walczył na froncie austriackim.
W 1917 r. awansowany na generała porucznika, z końcem tegoż roku objął dowództwo liczącego ok. 30 tys. żołnierzy I Korpusu Polskiego w Rosji. Pod wpływem przewagi wroga I Korpus uległ demobilizacji. Po złożeniu broni w czerwcu 1918 r. w rejonie Bobrujska osiadł w Staszowie w Sandomierskiem. 6 I 1919 r. otrzymał od Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu wezwanie do objęcia dowództwa nad oddziałami powstańczymi w Wielkopolsce, które przyjął oficjalnie 16 stycznia.
W krótkim czasie zorganizował ponad 70-tysięczne wojsko wielkopolskie. Zamierzał rozszerzyć powstanie na teren Pomorza i zająć Gdańsk. W marcu 1919 r. otrzymał nominację na generała broni, a z końcem 1920 r. podał się do dymisji i osiadł w majątku Lusowo k. Poznania. Tam też zmarł w 1937 r., pochowany został na miejscowym cmentarzu.
Więcej:
Bauer Piotr, Generał Józef Dowbor-Muśnicki 1867–1937, Poznań 1988.
