Działacz społeczny i polityczny. Urodził się w 1829 r. w Kórniku. Kształcił się w Berlinie i Paryżu. W 1857 r. przeniósł się wraz żoną Izabelą Czartoryską do Gołuchowa (powiat pleszewski), gdzie w odbudowywanym zamku gromadził dzieła sztuki (m.in. kolekcję antycznych waz greckich).

W 1861 r. w spadku po ojcu objął dobra kórnickie. Kontynuował działalność ojca, pomnażając zbiory biblioteczne i wydając źródła i opracowania historyczne oraz rozwijał ożywioną działalność gospodarczą i społeczną. W tym samym roku został posłem na sejm pruski i redaktorem wydawnictw Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1863 r. stanął na czele tzw. Komitetu Działyńskiego, organizującego pomoc dla Powstania Styczniowego, a później osobiście brał udział w walkach.

Wyemigrował, a oskarżony przez władze pruskie o zdradę stanu, zaocznie został skazany na karę śmierci. Uzyskawszy amnestię, wrócił do Wielkopolski w 1869 r., kontynuując przede wszystkim działalność wydawniczą Biblioteki Kórnickiej. W 1872 r. był współzałożycielem i głównym udziałowcem Banku Włościańskiego w Poznaniu. Jako ostatni z rodu Działyńskich testamentem przekazał wszystkie dobra wraz z Biblioteką Kórnicką siostrzeńcowi Władysławowi Zamoyskiemu. Zmarł w 1880 r. w Kórniku, pochowany został w podziemiach tutejszego kościoła.

Więcej:
Mężyński Andrzej, Jan Działyński 1829–1880: ostatni z rodu, Kórnik 2002.