Urodzony na Węgrzech uczony, talmudysta i rabin żydowski. Od 1770 do 1790 r. mieszkał i pracował w Lesznie. Tutaj ożenił się i wychował dzieci. Ze względu na zniszczenia miasta wskutek pożaru oraz śmierci żony Akiva Eger przeniósł się do Mirosławca. Tu organizował gminę żydowską, troszczył się o biedniejszą część społeczeństwa i dawał przykład w charakterystycznym dla siebie skromnym życiu codziennym. Kiedy zmarł podobno nie pozostawił po sobie żadnych pieniędzy, mówiąc: „między człowiekiem a wiecznością nie może stać fałszywe bóstwo – mamona.”

W 1814 r. Akiva Eger przeniósł się do Poznania, gdzie utworzył jaszywę, w której nauczał. W trakcie sprawowania funkcji kultowych i administracyjnych nadrabina Poznania zasłynął wprowadzeniem obowiązków sanitarnych, dzięki którym udało się zmniejszyć ryzyko wystąpienia chorób zakaźnych tak często dezorganizujących życie ówczesnych mieszkańców ośrodków miejskich.

Akiva Eger zmarł w 1837 r. Pozostawił sporą spuściznę intelektualną, a jego dzieła nadal studiują Żydzi zgłębiający tajniki wiary i zajmujący się interpretację prawa. Pochowany na cmentarzu żydowskim w Poznaniu przy ul. Głogowskiej. Po zniszczeniach z czasów okupacji (1939–1945) część nekropolii została odbudowana ze stylizowanymi macewami, m.in. nagrobkiem Akivy Egera – nadrabina Poznania.

Więcej:
Kobus Alicja, Powrót Gaona z Poznania, w: Kronika Miasta Poznania 2009 nr 3, s. 274–280.
Witkowski Rafał, Rabin Akiva Eger, w: Kronika Miasta Poznania 2006 nr 1, s. 44–50.