Lekarz, historyk medycyny, społecznik. Urodził się w 1807 r. w Rudzie k. Wielunia. Po ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu studiował medycynę we Wrocławiu. W trakcie studiów udał się do Królestwa, by walczyć w Powstaniu Listopadowym.

W 1836 r. rozpoczął praktykę lekarską w Poznaniu, specjalizując się w chorobach wewnętrznych i położnictwie. Współpracując z Karolem Marcinkowskim rozwijał działalność społeczną i filantropijną. Z jego inicjatywy powstało w 1842 r. w Poznaniu Towarzystwo dla Zakładania i Prowadzenia Ochronek dla Biednych Dzieci. W latach 1842-53 zasiadał w radzie miejskiej, a od 1844 r. w dyrekcji Towarzystwa Pomocy Naukowej.

Aresztowany w 1846 r. za udział w przygotowaniach do powstania, przebywał 7 miesięcy w więzieniach pruskich. W okresie Wiosny Ludów 1848 r. działał jako lekarz w obozach i szpitalach powstańczych. Od chwili założenia, tj. od 1857 r. był członkiem zarządu Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Autor czterotomowego dzieła Zbiór wiadomości do historii sztuki lekarskiej w Polsce od czasów najdawniejszych aż do najnowszych, zyskał miano ojca historii medycyny w Polsce. Zmarł w 1863 r. w Poznaniu, pochowany został na dawnym cmentarzu świętomarcińskim, a w 1953 r. jego prochy przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan.