Poeta. Urodził się w 1516 r. w Januszkowie k. Żnina. Kształcił się w poznańskiej Akademii Lubrańskiego. Swój dalszy rozwój intelektualny zawdzięczał mecenatowi arcybiskupa gnieźnieńskiego i poety Andrzeja Krzyckiego oraz marszałka koronnego Piotra Kmity.

Od 1538 r. studiował w Padwie nauki wyzwolone, otrzymując w 1540 r. tytuł doktora filozofii i nauk wyzwolonych oraz tytuł poeta laurentus (poeta uwieńczony). Wrócił do kraju i zamieszkał z matką w Gołaczewach k. Olkusza, gdzie został plebanem. Był czołowym poetą polskiego renesansu, piszącym wyłącznie po łacinie.

Z jego dzieł należy wymienić m.in. żywoty królów polskich od Lecha do Zygmunta Starego (Vitae Regum Polonorum...), księgę żalów (Tristium liber), satyrę na tzw. wojnę kokoszą (Querela Reipublicae) i utwór krytykujący prywatę magnatów na sejmie piotrkowskim (Ad Polonos proceres). Zmarł w końcu 1542 r. lub na początku 1543 r. w Krakowie.

Więcej:
Helsztyński Stanisław, Ulubieniec muz: opowieść o Klemensie Janickim, Warszawa 1981.