Późnorenesansowy poeta i satyryk, najwybitniejszy przedstawiciel polskiej literatury mieszczańskiej tego okresu. Urodził się ok. 1545 r. w Sulmierzycach (powiat krotoszyński). Brak bliższych danych o jego latach młodzieńczych i studiach. Przebywał zapewne w okolicach Lwowa, a od 1574 r. osiadł w Lublinie, gdzie do 1582 r. pełnił funkcję pisarza i ławnika sądu rady miejskiej.

Później zajmował stanowiska wójta (1592 r.), burmistrza (1594 r.) i dożywotnio rajcy miejskiego (od 1595 r.). W latach 1589-91 był nauczycielem w szkole w Zamościu. Sprzyjał reformacji i ruchowi ariańskiemu. Pisał wiersze i poematy w języku łacińskim i polskim.

Najbardziej znanymi jego dziełami są: poemat Flis, to jest spuszczanie statków Wisłą (1595) – opis podróży Wisłą z Warszawy do Gdańska – i Worek Judaszów (1600) – seria szkiców w obronie mieszczan i chłopów. Zmarł w Lublinie w 1602 r., pochowany został w tamtejszej katedrze.

Więcej:
Wiśniewska Halina, Renesansowe życie i dzieło Sebastiana Fabiana Klonowica, Lublin 2006.