Archeolog, twórca tzw. poznańskiej szkoły prahistorycznej. Urodził się w 1885 r. w Węglewie k. Pobiedzisk. Studiował początkowo medycynę we Wrocławiu, a od 1909 r. nauki humanistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, wiedzę archeologiczną zgłębiał zaś w Londynie i Berlinie.
Pierwsze prace wykopaliskowe prowadził w 1912 r. w Siedleminie k. Jarocina. W 1914 r. wydał książkę Wielkopolska w czasach przedhistorycznych, doktoryzował się i rozpoczął pracę w muzeum Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim w 1918 r., w 1920 r. został profesorem Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1923 r. piastował funkcję dyrektora muzeum PTPN, w latach 1924-39 kierował Działem Prehistorii Muzeum Wielkopolskiego. W czasie II wojny światowej ukrywał się w Małopolsce.
Po powrocie do Poznania w 1945 r. podjął pracę na uniwersytecie i w Muzeum Archeologicznym. Od 1957 r. był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Pozostawił imponującą spuściznę naukową, koncentrując się głównie na epokach brązu i żelaza oraz początkach Słowiańszczyzny. Prowadził liczne prace wykopaliskowe m.in. w Biskupinie (od 1934 r.), Gnieźnie (od 1936 r.) i Poznaniu (od 1938 r.). Zmarł w 1969 r. w Poznaniu.
Więcej:
Kostrzewski Józef, Z mego życia: pamiętnik, Wrocław 1970.
