Filozof i działacz polityczny. Urodził się w 1807 r. w Poznaniu. Uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny, następnie studiował w Berlinie filologię klasyczną, filozofię i nauki matematyczno-przyrodnicze.

Uczestniczył w Powstaniu Listopadowym, a do Poznania powrócił dopiero w 1840 r. Rozpoczął wówczas aktywną działalność publicystyczną, naukową i polityczną, współpracując z czasopismami poznańskimi, a także warszawskimi.

Od 1841 r. działał w Towarzystwie Pomocy Naukowej, w 1846 r. włączył się w działalność konspiracyjną. Został aresztowany, potem osądzony w głośnym procesie berlińskim w 1847 r. i skazany na 20 lat więzienia. Uwolniony przez rewolucję berlińską w 1848 r. powrócił do Poznania i w okresie Wiosny Ludów wszedł w skład Komitetu Narodowego.

W tym samym roku uczestniczył w Kongresie Słowiańskim w Pradze. W latach 1848-50 wszedł w skład Ligi Polskiej. Od 1850 r. zamieszkał w Czeszewie (powiat wągrowiecki) i stał się zwolennikiem pracy organicznej.

W latach 1859-70 posłował do sejmu pruskiego, w latach 1868-75 był prezesem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W swych pracach filozoficznych próbował godzić różne idee, zmierzając do stworzenia systemu filozofii narodowej. Zmarł w 1875 r. w Brdowie k. Czeszewa, pochowany został w Czeszewie.

Więcej:
Grot Zdzisław, Życie i działalność Karola Libelta (1807–1875), Warszawa 1977.