Pierwszy historyczny książę Polski, syn Siemomysła, twórca państwa polskiego. Panowanie rozpoczął ok. 960 r. jako władca Wielkopolski, Łęczyckiego, Sieradzkiego, Kujaw, Mazowsza i być może Pomorza Gdańskiego.
Zawarł sojusz z Czechami i ożenił się (ok. 965 r.) z księżniczką czeską Dobrawą. Przyjmując chrzest w 966 r. zapoczątkował nawiązanie stosunków z papiestwem i tworzenie organizacji kościelnej w Polsce, w tym pierwszego polskiego biskupstwa w Poznaniu (968 r.), podległego bezpośrednio Rzymowi.
Jako sojusznik cesarza Ottona I pokonał Wieletów w 967 r., opanowując część Pomorza Zachodniego. W 972 r. zwyciężył pod Cedynią margrabiego Hodona, w 979 r. powstrzymał wyprawę Ottona II na Polskę. Po śmierci Dobrawy w 977 r. nastąpiło rozluźnienie więzów z Czechami i ok. 990 r. doszło do konfliktu zbrojnego z nimi.
Wówczas Mieszko I przy pomocy zbrojnej cesarstwa opanował Śląsk i Małopolskę. W tym samym czasie dla umocnienia swych zdobyczy Mieszko I oddał się pod protekcję papiestwa (dokument Dagome iudex). Zmarł w 992 r., pochowany został w podziemiach katedry poznańskiej.
Więcej:
Strzelczyk Jerzy, Mieszko I, Poznań 1999.
