Filolog, nauczyciel, felietonista i działacz społeczny. Urodził się w 1818 r. w Poznaniu, pochodził ze spolszczonej rodziny francuskiej. Był uczniem Gimnazjum św. Marii Magdaleny, następnie studiował filologię klasyczną i filozofię w Berlinie, uzyskując w 1840 r. doktorat. Pracę rozpoczął w szkole w Międzyrzeczu, w roku następnym dokształcał się w Paryżu.

W latach 1843-96, z przerwą w latach 1846-50, pracował w szkołach poznańskich: Gimnazjum św. Marii Magdaleny (do 1853 r.), szkole realnej (do 1887 r.), szkole żeńskiej i w prywatnej szkole Anny Danysz (do 1896 r.). Prowadził działalność społeczną, m.in. w Towarzystwie Pomocy Naukowej i Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk (w latach 1865-66 był wiceprezesem).

Zajmował się także pracą naukową, głównie w dziedzinie filologii klasycznej. Rozgłos i sławę przyniosły mu dwa zbiory felietonów Listy Wojtusia z Zawad do Pafnusia (1865-67) oraz Przechadzki po mieście (1888-91) publikowane na łamach „Dziennika Poznańskiego”. Są one do dzisiaj niezwykłym źródłem wiedzy o dawnym Poznaniu. Zmarł w 1898 r. w Poznaniu, pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.

Więcej:
Wyszowska Izabela, Marceli Motty (1818–1898): poznański nauczyciel, felietonista i pamiętnikarz, Poznań 2008.