Generał, inżynier, działacz niepodległościowy. Urodził się w 1792 r. w Sannikach k. Kostrzyna Wielkopolskiego (powiat poznański), nauki pobierał w Poznaniu i Dreźnie. W 1807 r. uczestniczył w kampanii pomorskiej Napoleona, następnie kształcił się w Szkole Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-austriackiej 1809 r. oraz w kampaniach lat 1812-14.

Od 1815 r. służył w armii Królestwa Polskiego i uczestniczył w pracach demarkacyjnych na granicy Królestwa i Prus, od 1823 r. kierował budową zaprojektowanego przez siebie Kanału Augustowskiego. Związał się z konspiracją niepodległościową – Związkiem Kosynierów w Wielkopolsce, a w Królestwie Polskim z Towarzystwem Patriotycznym i Wolnomularstwem Narodowym, za co był więziony w latach 1826-29.

Po wybuchu Powstania Listopadowego awansował na generała brygady, później dywizji i objął stanowisko kwatermistrza wojsk polskich. Zasłynął jako zdolny strateg, sztabowiec i planista, czego dowodem wygrana bitwa pod Iganiami (10 IV 1831 r.). Po upadku powstania wywieziony do Rosji, po uwolnieniu w 1834 r. osiadł najpierw w Sandomierskiem, później w Krakowie.

Często odwiedzał rodzinną Wielkopolskę, nosząc się z zamiarem osiedlenia w Kórniku u Tytusa Działyńskiego. Był autorem licznych opracowań (m.in. Czterej ostatni wodzowie polscy przed sądem historii) i obszernych pamiętników. Zmarł w 1850 r. na wyspie Helgoland na Morzu Północnym, gdzie przebywał na kuracji i tam został pochowany. Urnę z ziemią z miejsca jego pochówku złożono w 1997 r. w Krypcie Zasłużonych w podziemiach poznańskiego kościoła św. Wojciecha.

Więcej:
Wysokiński Jan, Generał Ignacy Prądzyński, Warszawa 1985.