Książę wielkopolski, syn Władysława Odonica. Urodził się ok. 1220-21. Po śmierci ojca, w latach 1239-47 sprawował wraz z bratem Bolesławem Pobożnym rządy w Wielkopolsce. W 1247 r. zmuszony został przez rycerstwo do podziału Wielkopolski i wydzielenia bratu dzielnicy kaliskiej.

Po kilkuletnich sporach w 1253 r. dokonał kolejnego podziału, obejmując dzielnicę poznańską, a bratu pozostawiając dzielnice gnieźnieńską i kaliską. W tym samym roku wydał przywilej lokacyjny dla Poznania. Miasto założone na prawie magdeburskim objęło wówczas część zespołu osadniczego na lewym brzegu Warty. Ze związku z Elżbietą, córką księcia śląskiego Henryka Pobożnego, miał cztery córki i syna Przemysła II.

W okresie swych rządów z powodzeniem realizował program odzyskania ziem utraconych przez ojca. W polityce wewnętrznej opierał się na współpracy z Kościołem. Czas jego rządów sprzyjał rozwojowi ekonomicznemu Wielkopolski. Zmarł w 1257 r. w Poznaniu, pochowany został w katedrze poznańskiej.