Działacz społeczny, pisarz, bibliofil. Urodził się w 1786 r. w Poznaniu. Studiował we Frankfurcie nad Odrą i w Berlinie. W 1806 r. wstąpił do wojska polskiego i należał do gwardii honorowej Napoleona. W 1810 r. wystąpił z wojska i osiadł w Rogalinie. W latach 1813-14 zwiedzał Szwecję, Laponię, Turcję i Grecję, a plonem tych wojaży było dzieło Dziennik podróży po Turcji.

Po powrocie do kraju rozpoczął intensywną działalność polityczną, naukową i kulturalną. Prowadził także ożywioną działalność edytorską, wydając źródła i prace historyczne, traktaty polityczne, pamiętniki, przekłady z literatury antycznej. Do najcenniejszych jego prac należy Gabinet medalów polskich (1838-43) oraz Wspomnienia Wielkopolski (1842) – dwutomowe dzieło obejmujące szeroki zarys dziejów i zabytków Wielkopolski.

Z innych jego dokonań wymienić należy m.in. ufundowanie dla Poznania gmachu najstarszej obecnie w Polsce biblioteki publicznej, zbudowanie dla miasta sieci wodociągowej, u której wylotu ufundował pomnik-fontannę. zwieńczony później posągiem Hygiei, założenie w Jeżewie k. Śremu szkoły rolniczej, odnowienie zamku w Będzinie na Śląsku, prowadzenie melioracji łąk nadobrzańskich, dokończenie budowy pałacu w Rogalinie i wzniesienie tam rodowej kaplicy grobowej.

Miał znaczący wkład w budowę kaplicy-mauzoleum pierwszych władców Polski w katedrze poznańskiej, do której ufundował spiżowe posągi Mieszka I i Bolesława Chrobrego. W dowód uznania otrzymał w 1834 r. honorowe obywatelstwo Poznania. Nieuzasadnione ataki na jego działalność doprowadziły go w 1845 r. do samobójczej śmierci na Wyspie Edwarda w Zaniemyślu (powiat średzki). Spoczywa w sarkofagu przy kościele w Zaniemyślu, a serce złożono w krypcie rodowej w Rogalinie.

Więcej:
Molik Witold, Edward Raczyński, Poznań 1999.
Raczyńscy jakich nie znacie