Prawnik, działacz polityczny, prezydent Poznania. Urodził się w 1875 r. w Zalesiu Wielkim (powiat krotoszyński). Był uczniem Gimnazjum św. Marii Magdaleny, następnie studiował prawo w Berlinie. Później w Raciborzu otworzył kancelarię adwokacką i zaangażował się w działalność społeczno-polityczną oraz w rozwój ruchu turystycznego w Beskidzie Śląskim.

Tam też związał się z narodową demokracją. W 1911 r. przybył do Poznania, gdzie wraz z teściem Romanem Mayem kierował fabryką chemiczną. W 1913 r. wraz z Bernardem Chrzanowskim utworzył w Poznaniu Towarzystwo Krajoznawcze, a w roku następnym zainicjował w jego łonie powstanie sekcji Miłośników Miasta Poznania. W okresie Powstania Wielkopolskiego 1918-19 informował Paryż o działalności Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu.

W 1922 r. został prezydentem Poznania i funkcję tę pełnił z przerwami do 1934 r. Był to najpomyślniejszy okres dla rozwoju miasta. W tym czasie stolica Wielkopolski rozbudowała się, zorganizowano Powszechną Wystawę Krajową, zbudowano m.in. nową elektrownię i most Bolesława Chrobrego, a Poznań stał się miastem średniej klasy europejskiej. Dostrzegając jego zasługi mianowano go w 1924 r. ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Władysława Grabskiego.

Nie radząc sobie z politycznymi rozgrywkami wrócił do Poznania na urząd prezydencki, jednak musiał z niego zrezygnować w 1934 r. z powodu intryg władz sanacyjnych. Powrócił na to stanowisko w tragicznych dniach września 1939 r., jednak nie dał się wciągnąć do współpracy z Niemcami. W 1940 r. mianowany został delegatem rządu emigracyjnego na kraj.

Zmarł w 1942 r. w Warszawie, w kilka miesięcy po odwołaniu go ze stanowiska przez gen. Władysława Sikorskiego. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim, w 1963 r. jego prochy przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.

Więcej:
Zarzycki Andrzej, Cyryl Ratajski 1875–1942, Poznań 1991.
dzieje.pl