Biskup praski. Misjonarz i męczennik. Święty Kościoła Katolickiego i pierwszy święty Polski.

Urodził się w Libicach na terenie Czech. Pochodził z wpływowego rodu Sławnikowiców mającego władcze ambicje. Jeszcze jako dziecko został przeznaczony do stanu duchownego. Decyzję rodziców spowodowało cudowne ozdrowienie chorego syna, który zaniemógł i dzięki gorącej modlitwie oraz wstawiennictwu bożemu odzyskał zdrowie.

W 2 lata po przyjęciu święceń kapłańskich w 983 r. uzyskał sakrę biskupią diecezji praskiej. Kilka lat później wyjechał do Rzymu, gdzie  wstąpił w szeregi zakonu benedyktynów. 

W związku z konfliktem na tle dominacji w Czechach rodzina Wojciecha została wymordowana przez konkurencyjną dynastię Przemyślidów. Te bolesne wydarzenia sprawiły, iż Wojciech stracił możliwość powrotu do kraju.

W związku z zaistniałą sytuacją zakonnik podjął wyprawę do pogańskiego kraju Prusów. Możnym patronem misji został książę piastowski — Bolesław Chrobry (967–1025). Po początkowych sukcesach ewangelizujący duchowni natrafili na opór tubylców, co w konsekwencji  przyniosło śmierć Wojciechowi. Zginął męczeńsko 23 kwietnia 997 r. we wsi Święty Gaj, 30 km na południe od dzisiejszego Elbląga. Jego ciało wykupił Bolesław Chrobry o czym mówi gnieźnieńska legenda o wdowim groszu. Kanonizację misjonarza przeprowadził papież Sylwester II w 999 r.

Szczególnie czczony w wielkopolskich miastach i kościołach Gniezna (konfesja i relikwiarz św. Wojciecha), Poznania, Trzemeszna i Strzelna, które są ważnymi miejscami jego kultu na Szlaku Piastowskim.

Więcej:
Labuda Gerard, Święty Wojciech: biskup-męczennik, patron Polski, Czech i Węgier, Wrocław 2000.

Święty Wojciech w tradycji i kulturze europejskiej: praca zbiorowa, pod red. Kazimierza Śmigla, Gniezno 1992.

Karłowska-Kamzowa Alicja, Św. Wojciech patron Polski : oblicze świętego, Gniezno 1997.