Inżynier, generał. Urodził się w 1760 r. we wsi Wierzeja k. Buku (powiat poznański). W latach 1777-80 studiował w Szkole Rycerskiej w Warszawie, dokształcał się w Niemczech i Francji. Po powrocie do kraju awansowany na kapitana, pracował w Warszawie i Wilnie.

W trakcie wojny polsko-rosyjskiej 1792 r. był generalnym kwatermistrzem armii. W czasie Insurekcji Kościuszkowskiej 1794 r. awansowany do stopnia generała-majora uczestniczył m.in. w wyprawie korpusu gen. Jana Henryka Dąbrowskiego do Wielkopolski. W 1797 r. wyjechał z kraju do Francji, uczestniczył w organizowaniu Legii Naddunajskiej, otrzymując nominację na generała brygady.

W 1804 r. został przyjęty do Academique des Sciences w Paryżu, w 1807 r. wrócił do kraju w sztabie Napoleona, by współorganizować armię polską. Uczestniczył w kampanii pomorskiej 1807 r. oraz w wojnie polsko-austriackiej 1809 r., awansowany na generała dywizji. W 1812 r. był adiutantem Napoleona, w trakcie odwrotu Francuzów z Rosji dowodził jazdą polską.

Brał udział w bitwie narodów pod Lipskiem (16-19 X 1813 r.), po klęsce Napoleona oddał się do dyspozycji cara Aleksandra I. Po powrocie do kraju usunął się z życia politycznego, zostając w 1815 r. dyrektorem Wydziału IV Towarzystwa Naczelnego Rolniczego. Zmarł w Warszawie w 1816 r. i tam został pochowany. Jego epitafium w kształcie sarkofagu znajduje się w kaplicy św. Antoniego w poznańskim kościele św. Wojciecha.