Prawnik, kompozytor. Urodził się w 1896 r. we Lwowie. Tam rozpoczął studia muzyczne, kontynuował je w Krakowie, gdzie równocześnie studiował prawo, uzyskując doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Od 1923 r. prowadził kancelarię adwokacką w Wilnie, w 1929 r. wyjechał do Paryża, by studiować kompozycję. Po powrocie do kraju pracował jako organista, wykładowca i kompozytor w Wilnie i Poznaniu. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w Lublinie, od 1947 r. w Poznaniu, obejmując stanowisko dyrektora Państwowej Wyższej Szkoły Operowej oraz Filharmonii Poznańskiej.

Był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu i Warszawie. W 1961 r. zainicjował w Poznaniu festiwale muzyki współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna”. Był twórcą dzieł scenicznych, m.in. oper Bunt żaków (1951), Krakatuk (1955), baletów Paw i dziewczyna (1948), Mazepa (1957), oratorium Odys płaczący (1973), licznych utworów orkiestralnych i na instrumenty solowe, m.in. suit Kaziuki (1927), Epitafium na śmierć Karola Szymanowskiego (1937), a także pieśni i utworów chóralnych. Zmarł w 1963 r. w Poznaniu, pochowany został na cmentarzu górczyńskim. W 1965 r. jego trumnę przeniesiono do Krypty Zasłużonych w poznańskim kościele św. Wojciecha.

Więcej:
Szantruczek Tadeusz, Komponować....i umrzeć: rzecz o Tadeuszu Szeligowskim, Poznań 1997.