W latach 1930-1939 generał Edmund Taczanowski był polskim patronem Fortu 9 w Poznaniu (Świerczewo), od 2000 r. patronem Szkoły Podstawowej w Biskupicach, powiat Konin (dawna siedziba ordynacji Zygmunta Taczanowskiego), a także Hufca harcerskiego w Woli Książęcej (w tej miejscowości mieszkał także generał Edmund Taczanowski). W 1878 r. miał zostać generał Edmund Taczanowski rozstrzelany w dobrach ziemskich w Ichtamas (Turcja) podczas wojny rosyjsko-tureckiej, co podkreślała prasa europejska. Stąd Encyklopedia Trzaski i Everta, papiery prof. Andrzeja Wojtkowskiego z Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu błędnie podawały zgon generała na rok 1878. Natomiast podczas przewiezienia zwłok generała na warszawskie Powązki w 1938 r. zaznaczono na jego grobie, że pochodził rzekomo z Chodyni, co było błędem ortograficznym. Problem polegał na tym, że władze pruskie pisały wieś Choryń per Horndorf na wzór rzeki położonej na wschodnich rubieżach Polski. Jego działalność powstańczą opisywała cała Europa, także Australia, czy gazety w USA, czego nie zauważył w swoim opracowaniu Janusz Staszewski w 1936 r. Natomiast ciekawe było odnalezienie archiwum Maxa Tarejwy w wieży klasztoru w Lądzie, z którego dowiadujemy się, że kolekcjonował on kilka gazet ówczesnej prasy powstańczej z Poznania. Natomiast archiwum z Czerwonej Wsi zostało obecnie zrekonstruowane i składało się ono z kilku gazet z Poznania z lat 1863-1864, a także kilku pamiętników powstanczych, pisanych niestety w jednym stylu piłsudczykowskim. Poza tym istniały także relacje jakoby 100-letni generał Edmund Taczanowski przyjechał do Szkoły wojskowej w Zegrzu koło Warszawy odwiedzić swoje uczące się wnuki (tylko jakie?). Istniało także przeświadczenie, że generał Edmund Taczanowski walczył także na Podlasie niedaleko wsi Okółek, co wspominać miał jeden z siędziwych weteranów Powstania Styczniowego. Także istniała pamięć o generale Edmundzie Taczanowskim walczącym podobno także w Estonii podczas Powstania Styczniowego (żywe opisy o generale Edmundzie w niemieckiej prasie w mieście Tartu). Do tego dodajmy historię pomnika w Sędziejowicach ku czci rosyjskich żołnierzy, powstały jeszcze za życia generała Edmunda Taczanowskiego w 1874 r.

Podmnik w Ignacewie ku czci Edmunda Taczanowskiego wybudowali Niemcy w 1917 r., następnie Polacy go zburzyli traktując sprawę za niepratrityczną. Po 1918 r. ten sam pomnik został przez Polaków odbudowany. Tyle, że w 1939 r. Niemcom już nie było na rękę utrzymywania pomnika polskiego generała. Dopiero władze komunistyczne PRL-u w 1966 r. w tym miejscu uczyniły świeckie uroczystości ku czi poległych powstańców styczniowych. Dodano także w komunie tablicę ku czci generała Edmkunjda Taczanowskiego w Kruszynie i na Jasnej Górze w Częstochowie, a także w Pyzdrach w 1983 r. W 1998 r. okazało się, że w zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu znajduję się archiwum Himmlera, a wnjim list brsci Markiewiczów kierowanjy do swoich rodziców w Zawodziu na przedmieściach Wrześni. Z listu dowiadujemy się, że walczyli w wielu cięzkich bitwach pod wodzą Pana Taczanowskiego, list napisany był podczas bitwy pod Sędziejowicami dnia 26.VIII.1863 r. Do dziś nie wiemy kim byli owi nadawcy, jak i adresat listu i jaką drogą ów dokument znalezł się w rękach Heinricha Himmlera i w jego archiwum.