Generał. Urodził się w 1780 r. w Czeluścinie k. Pępowa (powiat gostyński). Uczestniczył w Insurekcji Kościuszkowskiej 1794 r. w korpusie gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. W 1806 r. utworzył w Poznaniu szwadron gwardii honorowej, w roku następnym walczył w kampanii pomorskiej.

W armii Księstwa Warszawskiego w 1809 r. awansowany na pułkownika, w kampanii rosyjskiej 1812 r. dowodził brygadą huzarów. W 1813 r. awansowany do rangi generała brygady, dowodził strażą przednią w korpusie księcia Józefa Poniatowskiego, dostając się do niewoli w bitwie pod Lipskiem (16-19 X 1813 r.).

Po krótkiej służbie w armii Królestwa Polskiego osiadł w 1815 r. we wsi Smolice k. Kobylina, by włączyć się w działalność tajnych organizacji. Należał do Związku Kosynierów, w 1821 r. wraz z Walerianem Łukasińskim był współzałożycielem Towarzystwa Patriotycznego.

Aresztowany w 1826 r., skazany został na 6 lat więzienia, lecz na wieść o wybuchu Powstania Listopadowego zbiegł z twierdzy w Głogowie. W czasie powstania pełnił funkcje kierownicze w armii oraz walczył pod Grochowem (25 II 1831 r.) i w obronie Warszawy (6-8 IX 1831 r., m.in. w rejonie reduty wolskiej). W ostatnich dniach powstania mianowano go wodzem naczelnym.

Po upadku powstania wyjechał do Francji i Anglii, po ogłoszeniu amnestii w 1840 r. przeniósł się do Brukseli. Nie uzyskał zgody na powrót do Wielkopolski, więc ostatnie lata życia spędził w Wiesbaden, gdzie zmarł w 1851 r.