Ksiądz, teolog, polemista. Urodził się w 1541 r. w Wągrowcu. Nauki pobierał w Wągrowcu i na Śląsku, od 1558 r. studiował na Akademii Krakowskiej oraz w Wiedniu, uzyskując tytuł magistra filozofii. W 1565 r. wstąpił do zakonu jezuitów i rozpoczął studia teologiczne w Rzymie. Po powrocie do kraju otrzymał w 1568 r. święcenia kapłańskie w Pułtusku, gdzie był kaznodzieją i profesorem retoryki.

Tam zlecono mu opracowanie Postylli (zbioru kazań będących wykładem tekstu Biblii), co stało się początkiem jego prac nad polskim przekładem Biblii. W 1571 r. przybył do Poznania, pełniąc w latach 1573-78 funkcję rektora kolegium jezuickiego. Później był także rektorem kolegiów w Wilnie i dwukrotnie w Koloszwarze na Węgrzech.

Wrócił do kraju w 1584 r. i wówczas zlecono mu w Kaliszu dokonanie przekładu Biblii. Od 1592 r. osiadł w Krakowie i pracował wyłącznie nad rozpoczętym już przekładem. W 1593 r. wydał w Krakowie Nowy Testament wraz z komentarzem, w 1594 r. ukazał się jego przekład Psałterza.

Po powrocie do Poznania w 1594 r. kontynuował tłumaczenia. W 1595 r. przebywał ponownie w Siedmiogrodzie, lecz z początkiem 1597 r. powrócił do Krakowa. Jako pisarz należał do najznakomitszych stylistów swej epoki. Gotowy przekład całego tłumaczenia Biblii doczekał się wydania dopiero w dwa lata po śmierci autora.

Jego tłumaczenie jest świadectwem wspaniałego rozwoju polskiej prozy doby renesansu. Zmarł w Krakowie w 1597 r., pochowany został w krakowskim kościele św. Barbary.

Więcej:
Kuźmina Dariusz, Jakub Wujek (1541–1597) — pisarz, tłumacz i misjonarz, Warszawa 2004.