Miasto położone nad rzeką Wartą. Stolica Wielkopolski, województwa wielkopolskiego i archidiecezji poznańskiej.
Kilka kilometrów na północ od Poznania znajdowała się niegdyś wieś Morasko. W ostatnich latach została włączona w granice miasta – leży na jego północnych krańcach, po wschodniej stronie trasy obornickiej.
Historia Moraska sięga XIV w. W XV i XVI w. znajdujące się tu dobra ziemskie stanowiły własność rodziny Moraskich vel Morawskich. Na początku XVII w. wieś należała do Nowowiejskich i Proskich, od których wykupił ją w 1673 r. Krzysztof Unrug i sprzedał w następnym roku Miaskowskim herbu Bończa. Od nich, w 1721 r. Morasko przeszło w ręce Kosickich, a w 1735 r. Bieńkowskich herbu Korwin.
Od połowy XVIII w. właścicielem dóbr i wsi był Ignacy Korwin Bieńkowski, kanonik i scholastyk krakowski, który w 1786 r. wzniósł tu nową, okazałą, barokową rezydencję. Od początku XIX w. właścicielem majątku był Franciszek Douchy, Francuz przybyły do Polski w czasie wojen napoleońskich, który osiedlił się początkowo w Poznaniu, a następnie w Morasku. Jego syn Constantin, sprzedał majątek rodzinie von Treskow. Na początku XX w. ziemie wykupiła Komisja Kolonizacyjna i majątek rozparcelowano. Dwór przez pewien czas pełnił funkcję pastorówki, obecnie jest własnością Zgromadzenia Sióstr Misjonarek.
Dwór elewacją frontową zwrócony był na południe w stronę podjazdu i honorowego dziedzińca ujętego po bokach dwoma oficynami. Układ ten został w znacznej mierze zatarty późniejszymi zmianami. W 2 połowie XIX w., do istniejącego dworu, dobudowano od strony zachodniej nowy, neorenesansowy pałac, który w zasadniczy sposób wpłynął na kompozycję przestrzeni.
Dwór, o barokowych formach bryły i dekoracji elewacji, jest murowaną parterową budowlą na kolebkowo sklepionych piwnicach zwieńczoną wysokim mansardowym dachem z lukarnami oświetlającymi mieszkalną kondygnację poddasza. Partie środkową fasady oraz elewacji tylnej zaakcentowano wprowadzeniem w nich piętrowego trójosiowego płytkiego ryzalitu zwieńczonego trójkątnym naczółkiem.
W elewacji frontowej wprowadzono dodatkowo płaskie jednoosiowe pozorne ryzality boczne, które odczytywać można jako reminiscencje narożnych alkierzy. Elewacje, pokryte gładkim tynkiem, z prostokątnymi oknami o regularnym osiowym układzie, pokryte były niegdyś bogatą dekoracją architektoniczną, której pozostałości przetrwały w ryzalicie frontowym. Zdobią go pilastry wielkiego porządku o kompozytowych kapitelach, akcentujące naroża oraz oś środkową z głównym wejściem, nad którym umieszczono kamienną tablicę fundacyjną z datą budowy. Otwory okienne, ujęte w uszakowe obramienia, zwieńczone są w kondygnacji piętra dekoracyjnymi płycinami z motywem podwieszonej girlandy.
Główne wejście prowadziło do obszernej reprezentacyjnej sieni z trójbiegowymi schodami prowadzącymi na piętro. W jej osi znajdował się salon o ściętych wewnętrznych narożach, po bokach zespół pomieszczeń o dwutraktowym układzie. Obecnie pierwotna kompozycja wnętrza jest znacznie przekształcona, lecz czytelne są jeszcze jej zasadnicze zarysy.
Obecnie własność Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla.
Adres:
Dom rekolekcyjny św. Józefa
ul. Sióstr Misjonarek 10
61-680 Poznań
tel. 061 828 22 82
