SIEDLEMIN

Wieś położona w gminie Jarocin w powiecie jarocińskim, około 7 km na południowy zachód od stolicy powiatu.

Siedlemin rozlokował się na terenach bogatych w zabytki archeologiczne, świadczące o istnieniu tu osadnictwa już w czasach wczesnośredniowiecznych. Przekazy pisane odnotowujące nazwę wsi rozpoczynają się od XIII wieku. W XIV wieku była ona dziedzictwem rycerskiego rodu Zarembów, właścicieli Jaraczewa. Część rodziny, osiadła w Siedleminie, przyjęła z czasem nazwisko utworzone od nazwy posiadanych dóbr ziemskich. Siedlemińscy herbu Zaremba pozostawali tu do schyłku XVI lub początku XVII wieku.

Posiadłość straciła jednak funkcję głównego ośrodka dóbr z siedzibą właścicieli. Także związane z majątkiem w późniejszym czasie rody – Przyjemscy, Rozdrażewscy, Dobrzyccy czy Szczytniccy – miały rezydencje w innych posiadłościach.

W Siedleminie zamieszkali dopiero Modlibowscy herbu Drya, którzy kupili posiadłość na początku XIX wieku i zbudowali tutaj skromny, klasycystyczny dwór. Budynek wraz z majętnością przeszedł w ręce Taczanowskich herbu Jastrzębiec w latach 60. XIX wieku. Po nich, na przełomie XIX i XX wieku, byli tu Kęszyccy i Sokolniccy, a w 1907 roku posiadłość kupił  Jan Powela. W rękach Powelów Siedlemin pozostawał do 1939 roku.

Skromny, klasycystyczny dworek zbudowany w pierwszym lub drugim dziesięcioleciu XIX wieku, jako siedziba Modlibowskich, jest budowlą murowaną i otynkowaną. Posiada tradycyjne formy parterowej bryły, założonej na prostokątnym rzucie, nakrytej wysokim, łamanym, naczółkowym dachem. Cechy klasycystycznej architektury nadaje jej piętrowy ryzalit – w osi elewacji frontowej zwróconej na południowy wschód – wyróżniający się nie tylko wysokością, lecz również opracowaniem. Elewację ryzalitu ozdobiono dwoma parami kanelowanych pilastrów wielkiego porządku o jońskich kapitelach, ujmujących główne wejście oraz umieszczone powyżej okno. Ponad kapitelami przeprowadzono pas gładkiego fryzu i profilowanego gzymsu, a całość zwieńczono trójkątnym naczółkiem z półkolistym oknem w środkowym polu.

Główne wejście, poprzedzone szerokimi schodami prowadzącymi na poziom wysoko posadowionego parteru, wiedzie do przekształconego częściowo wnętrza o dwutraktowym układzie pomieszczeń z sienią na osi.

Na południowy wschód od dworu rozplanowane zostało - dziś zdewastowane -  niewielkie, krajobrazowe założenie parkowe.