STUDZIENIEC

Miejscowość na skraju Pojezierza Gnieźnieńskiego, w powiecie obornickim, w odległości około 22 km na północny wschód od Obornik.

Wieś, wzmiankowana w przekazach od 1365 r., była gniazdem rodziny Studzieńskich, którzy zamieszkiwali tutaj do schyłku XVI w. Na początku XVII w. przeszła w posiadanie Bartłomieja Skrzetuskiego, ożenionego z Ewą z Brodzkich. Po nim właścicielem był Mikołaj Skrzetuski, a od 1715 r. Adam Brodzki herbu Łodzia. Poprzez małżeństwo z Dorotą Brodzką właścicielem majątku został na pewien czas Karol Błeszyński, który zastawił Studzieniec u Swinarskich.

W latach 40. XVIII w. majątek przejęli Żółtowscy herbu Ogończyk, od których około 1760 r. przeszedł w posiadanie Kierskich herbu Jastrzębiec. Początkowo wzmiankowany jest Kazimierz z Kiekrza Kierski, a od 1776 r. zapewne jego syn Józef Kierski, podkomorzy JKM, ożeniony z Ludwiką z Zakrzewskich. Pozostawał on w Studzieńcu do śmierci w 1781 r., zamieszkując w zbudowanym tu przez niego, bądź jego ojca dworze. Majątek po nim odziedziczyła córka, Józefa Kierska i wniosła go w posagu Antoniemu Swinarskiemu herbu Poraj. W XIX w. posiadłość przeszła w ręce Raczyńskich z Obrzycka.

Barokowy, alkierzowy dwór zbudowany został w latach 60. XVIII w. jako siedziba rodziny Kierskich herbu Jastrzębiec. Wzniesiono go jako niewielką, parterową budowlę o murach konstrukcji szkieletowej, wypełnianych pierwotnie gliną i otynkowanych, częściowo podpiwniczoną. Korpus środkowy dworu, założony na rzucie prostokąta, ze zryzalitowaną środkową częścią elewacji frontowej i tylnej zwieńczony został wysokim łamanym dachem o gontowym pokryciu. Piętrowe ryzality elewacji tylnej oraz frontowej, zwróconej ku wschodowi, przykrywały oddzielne dachy w zamknięciu wysokich trójkątnych naczółków wieńczących tę część budowli. Przy narożach elewacji tylnej postawiono dwa niewielkie parterowe alkierze, decydujące w znacznym stopniu o niepowtarzalnym charakterze dworu, założone na rzucie zbliżonym kształtem do kwadratu, przykryte oddzielnymi, wysokimi, czterospadowymi, łamanymi dachami.

Wnętrze miało obszerną sień w części środkowej, do której prowadziło wejście na osi ryzalitu elewacji frontowej oraz pomieszczenia boczne w dwutraktowym układzie. Nie przetrwało nic z dawnego wystroju wnętrz i dekoracji architektonicznej elewacji, ponieważ dwór, zrujnowany niemal w ostatnich czasach, przeszedł gruntowną renowację, która zmieniła nieco jego pierwotny wygląd.

Kopię dworu w Studzieńcu wzniesiono w Wielkopolskim Parku Etnograficznym w Dziekanowicach

Odnowiony w latach 80-tych. Obecnie stoi pusty.