LUBOŃ

Miasto położone w powiecie poznańskim nad rzeką Wartą.

Uroczyste otwarcie zakładów Koehlmanna odbyło się w listopadzie 1904r. Pruscy budowniczowie, planując rozmieszczenie przyszłych budynków fabrycznych wybrali ekspozycję frontalną, w stosunku do dzisiejszej ul. Armii Poznań, bezpośrednio przy której usytuowano kilka budynków administracyjnych i osiedle przyfabryczne, z willą dyrektora na czele.

Za nimi, w liniach równoległych, pobudowano krochmalnię, suszarnię mączki ziemniaczanej, oraz suszarnię wycierki ziemniaczanej. Nieco później, w 1907r. powstał oddział produkcji dekstryn. Chociaż gmachy fabryki przetworów ziemniaczanych odznaczały się imponującą wielkością, okazały się jednak mniej monumentalne niż te, należące do sąsiedniej fabryki drożdży.

Budynki fabryki Koehlmanna zbudowano w bardzo awangardowym wówczas stylu, nazywanym w państwie pruskim „Jugendstil” (styl młodzieżowy lub młody styl), a w Polsce nosił nazwę „secesji”. Architektura secesyjna, choć awangardowa była niezwykle ozdobna, zyskując sobie społeczną akceptację. Stąd dekoracyjne układy okien, wnęk i balkonów, efektowne gzymsy i szczyty, czasem też napisy i daty realizacji. Obecnie, po zmianach właścicielskich, na terenie dawnej fabryki Koehlmanna powstają budynki osiedla developerskiego firmy PAJO.

Z ocalałych zabytków podziwiać można tu jedynie nieliczne budynki objęte ochroną konserwatorską, oraz domy dawnego osiedla przyfabrycznego. Znajduje się tu również obelisk, upamiętniający tragiczną śmierć 18 pracowników WPPZ, którzy zginęli w 1972 roku w wyniku wybuchu dekstryny.

Obiekt należy do Lubońskiego Szlaku Architektury Przemysłowej.