Miasto powiatowe położone około 120 km na wschód od Poznania, przy drodze do Warszawy.
Bernardynów sprowadził do miasta w 1466 r. Hińcza z Rogowa, starosta kolski. Staraniem księżnej sochaczewskiej Anny, rezydującej wówczas na zamku w Kole, do 1482 r. ukończono budowę klasztoru i kościoła. Stały one na wyspie, oddzielone od miasta odnogą Warty. Częste wylewy rzeki powodowały powolne niszczenie zabudowań klasztornych. W latach 1754-64 gruntownie przebudowano klasztor; nieco później – w latach 1773-83 – rozebrano do fundamentów kościół i wzniesiono go od nowa. W ramach represji po powstaniu styczniowym władze carskie zaliczyły klasztor do tzw. klasztorów etatowych. Przenoszono do niego bernardynów z likwidowanych klasztorów znajdujących się na terenie zaboru rosyjskiego. Klasztor miał istnieć do śmierci ostatniego zakonnika; nie zamknął jednak swych podwoi, gdyż niepodległości w 1918 r. doczekał ostatni z żyjących bernardynów. W czasie II wojny światowej Niemcy urządzili w kościele magazyn mebli i warsztat naprawy samochodów; w klasztorze urządzono kwatery dla niemieckich żandarmów wojskowych i urzędników. Kościół oraz zabudowania klasztorne zostały poważnie uszkodzone w 1945 r. Zakonnicy powrócili do swego domu już na początku tegoż roku.
Klasztor należy do franciszkańskiej Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Krakowie, odwołującej się do tradycji zakonu bernardynów.
Późnobarokowy kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny jest budynkiem trójnawowym, halowym. Po bokach fasady wznoszą się dwie wieże, zwieńczone hełmami z prześwitami. Nawy przykryte są sklepieniami żaglastymi, nad prezbiterium znajduje się płaska kopułka. Jednolite rokokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z 4. ćw. XVIII w., m.in. siedem architektonicznych ołtarzy, stalle zakonne, konfesjonały, ambona. Ze starszych zabytków uwagę zwraca późnorenesansowy nagrobek Stanisława Ruszkowskiego (zm. 1597 r.), ostatniego rządcy kolskiego zamku, z leżącą postacią rycerza w zbroi. W odrestaurowanej ok. 2000 r. krypcie, w dwóch ceglanych sarkofagach złożono prochy dobrodziejów klasztoru, których pochówki odkryto w 1997 r. W podziemiach kościoła pochowana jest też Anna, księżna sochaczewska (zm. 1482 r.), żona księcia mazowieckiego Władysława, która w latach 1476-82 była właścicielką starostwa kolskiego.
Klasztor, w zrębie gotycki, swą obecną barokową formę otrzymał w czasie XVIII-wiecznej przebudowy. Przylega do kościoła od zachodu; jest budynkiem czteroskrzydłowym, z wirydarzem pośrodku.
Dawny Zakon Braci Mniejszych Obserwantów (w Polsce do dziś zwanych bernardynami) powstał formalnie w 1517 r., choć już znacznie wcześniej silne były wśród franciszkanów prądy zmierzające do ściślejszego zachowywania reguły św. Franciszka. Zreformowany odłam rodziny franciszkańskiej sprowadził do Polski w 1453 r. św. Jan Kapistran. Rodowód nazwy „bernardyni” jest prosty – pierwszy polski klasztor obserwantów na Stradomiu w Krakowie był pod wezwaniem św. Bernardyna z Sienny. Od czasu reformy w 1897 r. bernardyni wchodzą w skład zakonu franciszkanów; w Polsce bernardynami nazywani są członkowie franciszkańskiej Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Krakowie.Noszą habity w kolorze brązowym, przepasane białym sznurem z trzema węzłami.
ul. Klasztorna 1
62-600 Koło
tel. 063 272 05 16
