Miasto położone nad rzeką Wartą. Stolica Wielkopolski, województwa wielkopolskiego i archidiecezji poznańskiej. Ważny punkt na Szlaku Piastowskim.
Klasztor Dominikanek powstał w 1282 r. z fundacji braci Przedpełkowiców, przy współudziale księcia Przemysła II. Poznański dom zakonny był najstarszym klasztorem Dominikanek w Polsce. Wkrótce po fundacji wzniesiono oratorium (obecne prezbiterium), do którego w 1. poł. XIV w. dobudowano nawę. U schyłku XV w. dostawiono od północy kaplicę, którą w następnym stuleciu powiększono, przekształcając w nawę boczną. Patronką kościoła była od 1365 r. św. Katarzyna Aleksandryjska; panny dominikanki nazywano więc popularnie katarzynkami, a świątynię – kościołem Katarzynek. Budowlę nękały różne nieszczęścia: w 1536 r. zniszczył ją pożar miasta, została zdewastowana w poł. XVII w. podczas wojny ze Szwedami, w dobie napoleońskiej stacjonowały w niej najpierw wojska francuskie, potem – rosyjskie. Trójskrzydłowy budynek klasztorny, zamykający wraz z kościołem czworoboczny dziedziniec, istniał już zapewne w XV w. Na początku XVI w. zakonnice przejęły dwie sąsiadujące z klasztorem baszty miejskie. Zły stan techniczny spowodował, że w 1816 r. rozebrano większą część budynku klasztornego. Wkrótce, w 1822 r., władze pruskie zlikwidowały klasztor. Zamknięty kościół przeznaczono na magazyn wojskowy. W 1926 r. klasztor przejęli salezjanie, tworząc w nim zakład wychowawczy dla młodzieży rzemieślniczej.
Salezjanie prowadzili aktywną pracę duszpasterską, gromadząc liczne grono młodzieży. Pięciu ich podopiecznych (tzw. Poznańska Piątka: Czesław Jóźwiak, Edward Kaźmierski, Franciszek Kęsy, Edward Klinik i Jarogniew Wojciechowski), zaangażowanych w czasie okupacji w działalność konspiracyjną, zostało przez Niemców aresztowanych i straconych. Ich pełna żarliwej wiary postawa w czasie śledztwa sprawiła, że w 1999 r. papież Jan Paweł II beatyfikował ich wśród 108 męczenników za wiarę ofiar prześladowań Kościoła w Polsce w latach 1939-45.
Gotycki kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wspomożenia Wiernych jest budowlą dwunawową z węższym, prosto zamkniętym prezbiterium. Oryginalny szczyt wschodni zrekonstruowano w 1896 r. W prezbiterium zachowało się trójpolowe sklepienie żebrowe (zapewne z 2. poł. XIII w.), nawę przykrywa sklepienie żaglaste, a nawę północną – późnogotyckie sklepienie gwiaździste. Wyposażenie wnętrza pochodzi przeważnie z lat 1927-30.
Budynek klasztorny przylega do kościoła od strony północnej. Liczne przebudowy, w tym nadbudowa o jedną kondygnację w latach 1976-77, zatarły jego cechy stylowe. Do północno-zachodniego narożnika budynku przylega średniowieczna baszta, przebudowana w XVI wieku.
Zakon Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego (OP), zwanych popularnie dominikankami klauzurowymi, został utworzony w 1206 r. w Prouille w południowej Francji. Zorganizował go św. Dominik Guzman, który później utworzył męski Zakon Braci Kaznodziejów. Siostry prowadzą życie kontemplacyjne, skupione na modlitwie i pokucie. Pierwszy klasztor Dominikanek w Polsce powstał w 1282 r. w Poznaniu. Obecnie istnieją w kraju trzy klasztory Dominikanek Klauzurowych. Oprócz nich działają inne zgromadzenia rodziny dominikańskiej: Zgromadzenie Sióstr św. Dominika (założone w 1861 r.), Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej (założone w 1895 r.) i Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Marii (założone w 1932 r.) Strojem dominikanek klauzurowych jest biała tunika, ściągnięta pasem z przyczepionym różańcem; na tunice biały szkaplerz oraz czarna kapa, na głowie czarny welon.
Więcej o Piątce z Wronieckiej
Więcej:
http://wroniecka.salezjanie.pl/
Adres:
ul. Wroniecka 9
61-763 Poznań
