Miasto położone nad rzeką Wartą. Stolica Wielkopolski, województwa wielkopolskiego i archidiecezji poznańskiej. Ważny punkt na Szlaku Piastowskim.
Jezuici zostali sprowadzeni do Poznania w 1571 r. przez biskupa Adama Konarskiego na fali działań kontrreformacyjnych. Otrzymali oni niewielki kościołek pw. św. Stanisława Biskupa, który wkrótce okazał się za mały na potrzeby zakonu. W 1649 r. jezuici rozpoczęli budowę nowej świątyni pod kierunkiem Tomasza Poncino. Później prace budowlane kontynuował rektor kolegium Bartłomiej Wąsowski, a całość zakończył w 1701 r. Jan Catenazzi. Prace nad wykończeniem i dekoracją kościoła trwały aż do roku 1737. Kościół należał do jezuitów aż do kasaty zakonu w 1773 r. W tym samym czasie popadła w ruinę znajdująca się nieopodal kolegiata farna pw. św.Marii Magdaleny i nieco później z rozkazu pruskiego zaborcy została rozebrana. W związku z tym podjęto decyzję o przeniesieniu parafii farnej do kościoła św. Stanisława Biskupa, którą to funkcję dawny kościół jezuicki pełni do dnia dzisiejszego.
Do wnętrza świątyni wchodzimy przez bogato zdobiony portal przypisywany Pompeo Ferrariemu. Znajduje się tam rzeźba św. Ignacego Loyoli – założyciela zakonu jezuitów oraz litery A.M.D.G. Jest to skrót ignacjańskiego zawołania: Ad maiorem Dei gloriam (łac. na większą chwałę Boga).
Trójnawowe wnętrze świątyni przytłacza obfitością zdobień – w pełni zasługujących na miano baroku rzymskiego zwanego też barokiem tryumfującym. Po obu stronach nawy głównej znajduje się 16 monumentalnych kolumn. Na ich kapitelach umieszczono figury 12 apostołów. Polichromie zdobiące sklepienia są dziełem Karola Dankwarta, sztukaterie natomiast wykonał Alberto Bianco.
W ołtarzu głównym, którego autorstwo jest przypisywane Pompeo Ferrariemu znajduje się obraz namalowany w 1756 r. przez Szymona Czechowicza, przedstawiający wskrzeszenie Piotrowina przez krakowskiego biskupa Stanisława. Jest to przedstawienie najbardziej znanego podania o św. Stanisławie. Biskup miał kupić od Piotrowina pewną wieś, jednak umowa nie została zawarta na piśmie. Po śmierci szlachcica rodzina chcąc odzyskać majątek postawiła biskupa przed sądem zarzucając mu oszustwo. Aby dowieść swojej prawdomówności Stanisław wskrzesił Piotrowina, który potwierdził słowa biskupa. Ta sama scena jest przedstawiona w grupie rzeźbiarskiej po lewej stronie ołtarza. Po prawej stronie natomiast znajduje się św. Stanisław Kostka depczący siedmiogłowego smoka -symbol grzechu (każda głowa pochodzi od innego zwierzęcia!).
W ramionach transeptu znajdują się dwa ołtarze zaprojektowane na wzór ołtarza św. Alojzego Gonzagi z kościoła św. Ignacego w Rzymie projektu jezuickiego artysty Andrea Pozzo (elementem powtórzonym jest motyw skręconej kolumny). W ołtarzu po prawej stronie obraz namalowany przez Szymona Czechowicza – scena przedstawiająca konającego św. Stanisława Kostkę, któremu za sprawą św. Barbary anioł podaje komunię świętą. Po lewej stronie obraz przedstawiający św. Ignacego Loyolę.
