Lednicki Park Krajobrazowy powstał w 1988 r., a jego powierzchnia wynosi obecnie 76,5 km2. Park leży na pograniczu powiatów poznańskiego i gnieźnieńskiego, w odległości ok. 35 km na północny wschód od Poznania, po północnej stronie linii kolejowej Poznań-Gniezno.
Jest to Park o charakterze przyrodniczo-historycznym, którego celem jest ochrona krajobrazu okolic jez. Lednica, będących kolebką polskiej państwowości. Znajdują się tu liczne ślady osadnictwa począwszy od czasów neolitu, a na wyspie Ostrów Lednicki zachowały się ruiny siedziby księcia Mieszka I. Unikatowym znaleziskiem są spoczywające na dnie jeziora szczątki dwóch drewnianych mostów. Mosty te, zachodni o długości 440 m i wschodni o długości 170 m, łączyły w średniowieczu wyspę ze stałym lądem.
Obszar Lednickiego Parku Krajobrazowego wykazuje typowe cechy krajobrazu polodowcowego, ukształtowanego przez lądolód w czasie ostatniego zlodowacenia. W rzeźbie dominuje falista wysoczyzna morenowa oraz okazała rynna z jeziorem na dnie. Elementem dominującym w krajobrazie jest polodowcowe, rynnowe jez. Lednica o długości 7300 m, zajmujące 339 ha powierzchni, na którym znajdują się cztery wyspy: Ostrów Lednicki, Ledniczka, Wyspa Mewia oraz czwarta w północnej części jeziora.
Kilka mniejszych jezior (Głębokie, Sławno, Bachorce, Linie i Kamionek) położonych jest w północnej części Parku, na przedłużeniu rynny. Specyfiką tego Parku jest krajobraz rolniczy, w którym dominują pola uprawne, gdyż intensywne osadnictwo doprowadziło już we wczesnym średniowieczu do wylesienia tego terenu.
Niewielkie obszary lasów – bory sosnowe o silnie zmienionej strukturze gatunkowej drzewostanów – zachowały się jedynie na niewielkim obszarze (zaledwie 10% powierzchni Parku) w północnej części Parku, gdzie rzeźba terenu jest bardziej urozmaicona. Wytyczono tu ścieżkę przyrodniczą długości 7 km, biegnącą od północnego krańca jez. Lednica przez lasy i nad brzegami jezior.
Flora Parku liczy ok. 520 gatunków roślin naczyniowych, wśród których znajdują się również rośliny chronione: grzybienie białe, grążel żółty, kocanki piaskowe i pierwiosnka lekarska. Fauna jest bardzo słabo poznana; koncentrowano się dotąd na ptakach, których stwierdzono tu 100 gatunków lęgowych (m.in. bąka i gągoła). Wyspa Mewia w ostatnich latach została zasiedlona przez kormorany, które utworzyły tu kolonię.
Na terenie wsi Dziekanowice, na wschodnim brzegu jeziora, znajduje się Wielkopolski Park Etnograficzny, w którym zgromadzono wiele obiektów drewnianego budownictwa wiejskiego z XVIII i XIX w. z całej Wielkopolski. W miejscu przeprawy promowej na wyspę zlokalizowano tzw. Mały Skansen, obiekty etnograficzne znajdują się także we wsi Rybitwy.
Koło Imiołek, po północno-zachodniej stronie jez. Lednica, powstaje dominikański ośrodek duszpasterski, którego wyróżniającym się elementem jest ustawiona w 1997 r. stalowa Brama-Ryba.
Więcej:
http://www.zpkww.pl/
