PUDLISZKI
Wieś w gminie Krobia w powiecie gostyńskim, około 4 km na zachód od Krobi.
Znajdywane na tych terenach zabytki archeologiczne, w tym grodzisko kultury łużyckiej, nie pozostawiają wątpliwości co do istnienia w najbliższej okolicy osadnictwa z okresu wczesnohistorycznego. Najwcześniejsze wzmianki o Pudliszkach (gmina Krobia, powiat gostyński) w źródłach pisanych pochodzą z XII wieku, kiedy rozciągające się tu ziemie były własnością rycerskiego rodu Awdańców. Później przekazy odnotowują tu Pudliszewskich herbu Habdank i Granowskich herbu Leliwa.
W XVII i XVIII wieku właścicielami byli Gorzeńscy herbu Nałęcz, Wilczyńscy herbu Poraj i Pruscy herbu Prawdzic. W 1883 roku, jako dobra posagowe Józefiny z Pruskich, majętność w Pudliszkach przeszła w posiadanie Józefa hr. Łubieńskiego herbu Pomian, syna Feliksa Łubieńskiego, ministra skarbu w czasach Księstwa Warszawskiego. Wkrótce podjęto budowę nowej rezydencji, wzniesionej być może w miejscu znajdującego się tu wcześniej średniowiecznego dworu obronnego, który istniał jeszcze w 1751 roku.
W nowym już pałacu gościł u Łubieńskich w 1831 roku Adam Mickiewicz. Przebywał tu również Cyprian Kamil Norwid, zaprzyjaźniony z synem Józefa Łubieńskiego, Władysławem.
W 1855 roku Józef Łubieński sprzedał majątek w Pudliszkach, na publicznej licytacji, przybyłemu z Niemiec kupcowi o nazwisku Webendorf. Od niego w 1861 roku posiadłość odkupił Hermann Kennemann, jeden z twórców Hakaty. Jego stałą siedzibą był majątek w Klęce koło Jarocina - Pudliszki otrzymała córka, żona Ottona Jouanne i w posiadaniu tej rodziny dobra pozostawały do 1920 roku. W ich czasach pałac został częściowo przebudowany – m.in. wzdłuż elewacji tylnej dobudowano taras o kamiennej balustradzie.
W 1920 roku majątek wykupił Stanisław Fenrych, który zmienił całkowicie strukturę gospodarstwa, zakładając plantację drzew owocowych i uruchamiając wytwórnię win oraz funkcjonującą do naszych czasów przetwórnię owoców i warzyw. Prowadzono tu także hodowlę drobiu i bydła, a nadwyżki mleka pozostające w mleczarni wykorzystywano do produkcji cukierków. Współwłaścicielem majątku i wspólnikiem Stanisława Fenrycha był Zygmunt Mikulski, który w 1931 roku wykupił całą posiadłość. W 1936 roku odziedziczyła ją córka Zygmunta, Janina Felicja z Mikulskich Sumińska.
Zrealizowana w latach 20. XIX wieku rezydencja Łubieńskich w Pudliszkach uzyskała kształt okazałej, murowanej budowli o dwukondygnacyjnej, podpiwniczonej bryle nakrytej niskim, czterospadowym dachem. Elewacje, znacznie dziś przekształcone, na parterze pokryte były tynkiem, a piętro oddzielono profilowanym gzymsem. Podziały pionowe wyznaczał rytm prostokątnych otworów okiennych, o regularnym, osiowym układzie. Zastosowano również płasko opracowane pilastry akcentujące naroża budynku oraz partie środkowe elewacji frontowej i tylnej. Sięgały one do pasa gładkiego fryzu, ponad którym zaprojektowano wydatny, profilowany gzyms podokapowy, obiegający budynek dookoła.
Cechy klasycystycznej budowli nadaje rezydencji charakterystyczny sposób ukształtowania pozornych, trójosiowych ryzalitów w środkowych partiach elewacji frontowej oraz tylnej. Oba rozczłonkowane zostały pilastrami o jońskich niegdyś kapitelach, zwieńczone trójkątnymi naczółkami. Główne wejście umieszczono na osi pozornego ryzalitu elewacji frontowej, zwróconej na południowy wschód i poprzedzonej dawniej obszernym podjazdem. Prowadziło do wnętrza o dwu- i trzytraktowym układzie pomieszczeń, z reprezentacyjną sienią i salonem na osi.
Dzisiejszy kształt i wygląd pałacu, po przebudowach i wadliwie przeprowadzanych remontach, utrudnia rozważania na temat projektanta budowli. Znakomite proporcje bryły, układ pomieszczeń oraz pozostałości dekoracji elewacji i wnętrza, jak również pozycja właścicieli majątku, wskazywałyby na wysokiej klasy architekta, wywodzącego się być może ze środowiska berlińskiego lub warszawskiego.
Niegdyś rozległe i malownicze krajobrazowe założenie parkowe utworzone zostało w tym samym czasie, co rezydencja. Rozplanowano je w dolinie Ponicy, wykorzystując naturalne ukształtowanie terenu. Do kompozycji parkowej włączono pomnikowe okazy starych drzew oraz dwa owalne stawy. Większy staw, z niewielką wyspą w środkowej części, kryje być może pozostałości dawnego dworu obronnego otoczonego fosą.
Obecnie pałac jest własnością prywatną i nie ma możliwości zwiedzania.