Pałac powstał jako klasycystyczna budowla o zwartej, dwukondygnacyjnej, podpiwniczonej bryle, nakrytej niewysokim, czterospadowym dachem. Założony był na rzucie prostokąta z okazałym portykiem od frontu oraz trójbocznym ryzalitem w osi elewacji tylnej. Elewacje pokryte tynkiem i wsparte na wysokim cokole uzyskały bardzo skromną dekorację, ograniczającą się do boniowania lub pilastrów akcentujących naroża, obramień okien oraz profilowanych gzymsów z antycznym motywem ząbkowania. Okna na reprezentacyjnym parterze są prostokątne i znacznie większe niż na piętrze, gdzie mają kształt zbliżony do kwadratu.

O wyrazie dziewięcioosiowej elewacji frontowej, a tym samym całego budynku, zadecydowało opracowanie jej środkowej części. Znajduje się tam monumentalny portyk, poprzedzony szerokimi schodami prowadzącymi na wysoki parter. Cztery jońskie kolumny portyku wspierają trójkątny naczółek, obwiedziony profilowaniem i ząbkowaniem. W polu naczółka umieszczona została prostokątna tablica z białego marmuru z napisem: SOBIE SWOIM PRZYJAŹNI CZASOWI.

W elewacji tylnej (ogrodowej) dominującym akcentem jest trójboczny ryzalit, poprzedzony dwubiegowymi schodami z tarasem, ozdobiony pilastrami i zwieńczony płycinową attyką. W środkowej płycinie attyki umieszczony był niegdyś rzeźbiony kamienny kartusz,  z monogramem CR w środkowym polu, zwieńczony niewielką tarczą z herbami – przypuszczalnie Leszczyc Radolińskich i Nałęcz Raczyńskich.

Przez portyk i wnękę portykową prowadziło główne wejście do pałacu. Wiodło ono do niewielkiego westybulu, łączącego się z usytuowaną na osi salą rotundową, zajmującą przestrzeń dwóch kondygnacji i zwieńczoną płaską kopułą. Pod nią, w wysokich piwnicach, zaprojektowana została okrągła sala, wsparta na ośmiu kolumnach, dostępna dawniej przez wejście pod schodami przy ryzalicie ogrodowym. Boczne partie parteru, w dwu- i trzytraktowym układzie, zajmowały wnętrza reprezentacyjne, jadalnia, salony i gabinety. Tutaj również zlokalizowano dwie klatki schodowe prowadzące na piętro.

Architektura siernickiego pałacu i jego rozplanowanie powtarzane były w wielu innych rezydencjach tamtego czasu. Przypuszczalnie projekty wystroju i dekoracji wnętrza były także autorstwa Jana Chrystiana Kamsetzera, jednak prace te nigdy nie zostały ukończone, gdyż przeszkodziła temu śmierć fundatorki.

Zmiany we wnętrzach pałacu wprowadzili jego kolejni właściciele. Największym zniszczeniom uległy one jednak w ostatnich czasach. O dawnym wyglądzie i bogactwie wyposażenia świadczyć mogą dziś jedynie zachowane inwentarze sporządzone przed połową XIX wieku, przy okazji sprzedaży majątku. Wymieniają one liczne meble, obrazy, lustra w złoconych ramach, żyrandole, rzeźby, wazy, jedwabne obicia ścian oraz marmurowe kominki. Do naszych czasów przetrwały jedynie fragmenty dekoracji sztukatorskiej i malarskiej.

Obecnie własność prywatna.