SZOŁDRY
Miejscowość położona w gminie Brodnica, w powiecie śremskim, przy lokalnej drodze stanowiącej odgałęzienie trasy prowadzącej z Czempinia do Śremu.
Najwcześniejsze wzmianki o wsi Szołdry pojawiają się w przekazach z XIV wieku, kiedy jej właścicielem był rycerski ród Łodziów, którego późniejsi przedstawiciele przyjęli nazwisko Szołdrskich herbu Łodzia i mieszkali tutaj do początku XVIII wieku. Po ostatnim z rodu, Mikołaju Stefanie Szołdrskim, majątek odziedziczyła córka Anna i wniosła go w posagu Antoniemu Zakrzewskiemu. Posiadłość należała do Zakrzewskich do 1778 roku, kiedy kupił ją Ignacy Wilczyński.
Z Wilczyńskim należy wiązać budowę nowego, barokowego dworu, którego pozostałości przetrwały w kondygnacji piwnic dzisiejszego budynku. Kształt klasycystycznej rezydencji dwór uzyskał po 1845 roku, kiedy posiadłość przeszła w ręce Chłapowskich herbu Drya. Kupił ją gen. Dezydery Chłapowski z Turwi dla syna Stanisława, który osiadł tutaj i mieszkał wraz z rodziną do śmierci w 1902 roku. Dobra pozostawały w posiadaniu spadkobierców Stanisława do 1939 roku.
Obecna forma pałacu powstała w wyniku wielu przekształceń. Budynek zachował jednak kształt i proporcje dwukondygnacyjnej bryły, zwieńczonej czterospadowym dachem, założonej na prostokątnym rzucie z wydatnymi ryzalitami w środkowej części. Przetrwały również pozostałości artykulacji i dekoracji architektonicznych otynkowanych elewacji – przede wszystkim na okazałym ryzalicie w osi elewacji frontowej. Naroża ryzalitu zaakcentowano pilastrami sięgającymi wieńczącego fryzu i gzymsu, ponad którymi zaprojektowano trójkątny naczółek z półkolistym oknem w środkowej części. Główne wejście w osi frontowego ryzalitu prowadziło niegdyś do obszernej sieni, z drewnianymi schodami na piętro. W osi sieni znajdował się salon z wyjściem do ogrodu, a obok, od wschodu – zespół pomieszczeń reprezentacyjnych, od zachodu – apartamenty prywatne właścicieli, z dobudowaną nieco później kaplicą.
Zapewne już na początku XIX wieku wokół pałacu rozplanowano krajobrazowy park, z siecią starannie wytyczonych alejek oraz dwoma stawami i przepływającym przez nie strumieniem. Część krajobrazowa łączyła się harmonijnie z ogrodami warzywnymi i sadami.