WYGANÓW

Wieś położona w gminie Kobylin w powiecie krotoszyńskim, około 4 km na wschód od Kobylina.

Wyganów wzmiankowany jest w przekazach od XIV wieku, kiedy był własnością rodziny Wyganowskich herbu Łodzia. W tutejszym dworze   kolejni przedstawiciele tej rodziny mieszkali aż do schyłku XVI wieku. Potem dobra ziemskie zostały przez nich sprzedane. Jako następni właściciele Wyganowa wymieniani są m.in. Choińscy, Kadzińscy i Sulimowscy, a około 1710 roku majątek przeszedł w ręce Jana Korzbok Zawadzkiego, skarbnika kaliskiego. Po nim Wyganów należał do Potockich, a u schyłku XVIII wieku kupił go Stanisław Rembowski herbu Ślepowron. Być może z jego inicjatywy wzniesiona została nowa, klasycystyczna rezydencja, datowana na 1803 rok,  choć niewykluczone jest, że zbudowali ją dopiero kolejni właściciele posiadłości, rodzina Mikorskich herbu Ostoja.

Majątek kupił Józef Mikorski, prezes sądu ziemskiego w Poznaniu, ożeniony z Katarzyną z Wierzchleyskich z Gaszyna h. Berszten II. Po nim dziedziczył syn, również o imieniu Józef, ożeniony z Teofilą Fontowiczówną - w posiadaniu jego spadkobierców był do schyłku XIX wieku. Następnie przeszedł w ręce Zaborowskich, którzy sprzedali go Komisji Kolonizacyjnej - dobra zostały rozparcelowane.

Zbudowany na początku XIX wieku klasycystyczny pałac jest murowaną, otynkowaną budowlą założoną na prostokątnym rzucie, o zwartej dwukondygnacyjnej bryle, zwieńczonej czterospadowym dachem. Elewacje, z regularnym rytmem prostokątnych otworów okiennych ujętych w proste obramienia, zaakcentowane zostały na narożach szerokimi lizenami sięgającymi wydatnego, profilowanego gzymsu podokapowego obiegającego budynek dookoła. Znacznie bogatsze formy kompozycyjne i dekoracyjne uzyskały dwa płaskie, pozorne ryzality, zaprojektowane w środkowej partii elewacji frontowej oraz tylnej. Rozczłonkowane zostały pilastrami wielkiego porządku o jońskich kapitelach i zwieńczone trójkątnym naczółkiem z wydatnym profilowanym gzymsem.

W osi pseudoryzalitu elewacji frontowej znajduje się główne wejście. Prowadzi ono do wnętrza obszernej sieni ze schodami wiodącymi na reprezentacyjne piętro. O bogactwie i skali dawnego wystroju wnętrz tej kondygnacji świadczyć mogą ich pozostałości – polichromie i sztukateria zachowane w trzech salonach.

Przy pałacu zachowały się pozostałości dawnego parku.