Włoszakowice (powiat leszczyński) leżą około 20 km na północny zachód od Leszna i około 30 km na południowy zachód od Kościana.
Na początku XV w. były własnością rycerskiego rodu Borków Gryżyńskich, którzy zbudowali tu zamek wzmiankowany w dokumentach z 1462 r. i w 1481 r., kiedy kupili je Opalińscy herbu Łodzia. W ich rękach były do schyłku XVII w., choć właściciele nie urządzili tu stałej siedziby. Zapewne w czasach wojewody poznańskiego Krzysztofa Opalińskiego zbudowany został nowy dwór, dziś już nieistniejący.
Ostatni z tej linii rodu Opalińskich, syn Krzysztofa i Teresy z Czarnkowskich herbu Nałęcz, Piotr Adam, starosta osiecki i międzyrzecki, kasztelan poznański, ożeniony z Zofią z Czarnkowskich, nie miał męskiego potomka. Ogromną fortunę odziedziczyła córka Katarzyna i wniosła ją w posagu Stanisławowi Leszczyńskiemu herbu Wieniawa, późniejszemu królowi Polski. W czasach jego wojny o tron z Augustem II Mocnym dobra Leszczyńskich w Wielkopolsce zostały spustoszone, a następnie przeszły pod zarząd administracji saskiej.
W 1738 r. kupił je Aleksander Józef Sułkowski herbu Sulima, książę rzymski, łowczy nadworny królewski, pierwszy minister gabinetu dworu, ożeniony z Marią Franciszką von Stein zu Jettingen, powtórnie z Anną z Przebendowskich herbu własnego. Jego główną siedzibą była Rydzyna, a we Włoszakowicach wzniósł około połowy XVIII w. pałacyk myśliwski.
Pałac zlokalizowano w miejscu dawnego zamku, na sztucznie usypanej wyspie otoczonej fosami, które włączone zostały do kompozycji założonego również wtedy parku. Niezwykle oryginalna w formie budowla, założona na rzucie równobocznego trójkąta o wciętych półkoliście narożach, nie przetrwała do naszych czasów w swoim dawnym kształcie - brak jej kopuły wieńczącej część środkową.
Dziś jest murowanym z cegły, otynkowanym obiektem o dwuczęściowej, rozbudowanej pionowo bryle, z dwukondygnacyjną częścią dolną przykrytą pulpitowymi dachami ukrytymi za attykową balustradą oraz wysuwającą się ponad nią, wypiętrzoną partią centralną, zwieńczoną dawniej kopułą, obecnie również balustradą.
Zakomponowane symetrycznie, osiowo, elewacje opracowane zostały jednakowo, ale elewację frontową, zwróconą na południowy zachód, wyposażono w dodatkowe elementy architektoniczne i rzeźbiarskie. Elewacje dolnej części budynku, jedenastoosiowe, boniowane w przyziemiu i wklęsłych narożach, wyżej pokryte są gładkim tynkiem. Rozczłonkowane regularnym rytmem toskańskich pilastrów ujmujących wydłużone, zamknięte łukiem odcinkowym otwory okienne ujęte w architektoniczne obramienia, zwieńczone zostały fryzem i gzymsem ze wspomnianą balustradą.
Elewacje wypiętrzonej części bryły, również trójkątnej, lecz o prosto ściętych narożach, również ozdobione są toskańskimi pilastrami ujmującymi wydłużone okna. Oś środkowa elewacji frontowej, mieszcząca główne wejście, poprzedzona została okazałymi, dwubiegowymi, schodami prowadzącymi na poziom piano nobile, ujętymi kamienną balustradą.
Wyrzeźbiony w kamieniu został również kartusz herbowy, umieszczony nad głównym wejściem, z herbami Sułkowskich. Niegdyś we wnękach narożnych ustawione były rzeźby – do dziś zachowały się dwa putta z atrybutami odnoszącymi się do działalności wojskowej Aleksandra Sułkowskiego.
