Miasto powiatowe, położone ok. 115 km na południe od Poznania.
Perła Rawicza – planty, które są najdłuższymi w Polsce po krakowskich, to nie tylko teren spacerów i rekreacji, ale także zabytek kultury narodowej. Powstały w XIX w., jednak na temat ich korzeni niewiele wiadomo.
Rawicz założony przez Adama Olbrachta Przyjmę Przyjemskiego na mocy przywileju króla Władysława IV (1638 r.) był z założenia miastem otwartym, nie otaczały go żadne mury, ani wały obronne. Stał się więc łatwym łupem podczas ,,potopu szwedzkiego” (1655-60), kiedy pierwsza zabudowa miasta została zniszczona. Trzeci z kolei właściciel miasta wojewoda Jan Opaliński doprowadził do budowy wałów obronnych i fos, do czego zobowiązał w 1665 r. mieszkańców Rawicza. Sam przeznaczył na ten cel swój roczny dochód ze sprzedaży 30 warów piwa oraz taki sam dochód króla bractwa kurkowego. Tym sposobem Rawicz stał się miastem zamkniętym, opasanym potężnymi wałami i fosami, na planie prostokąta o wymiarach 770 na 590 m. Ze światem zewnętrznym łączyły go cztery mosty i bramy: od południa wrocławska, od północy poniecka, od wschodu szymanowska i od zachodu wąsowska.
W latach 30. XIX w. wobec zmiany doktryny wojennej władze pruskie postanowiły umocnienia zlikwidować, a fosy zasypać. Mógł być to skutek działania powstałego w 1837 r. Towarzystwa Upiększania Miasta. Dziesięć lat później pozostałości wałów obsadzono drzewami i wikliną (później sadzono krzewy ozdobne) tworząc tzw. planty długości ok. 3 km. Są one na tyle oryginalne, że zachował się ich pierwotny, mało spotykany prostokątny zarys, w przeciwieństwie do większości fortyfikacji ziemnych na terenie Polski (dotyczy to umocnień starszych niż rawickie), które miały obrys kolisty.
Na przełomie XIX i XX w. w południowo wschodnim narożniku plant z inicjatywy radnego Fiszera usypano wzgórze widokowe (zwane tradycyjnie Fiszgórką), u stóp którego znajduje się XVIII-wieczny moździerz. Ziemię na ten cel pozyskano z budowy Strzelnicy Bractwa Kurkowego (obecnie Dom Kultury) oraz miejskiej kanalizacji.
Po odzyskaniu niepodległości opiekę nad plantami sprawowało miejskie ogrodnictwo pod kierownictwem Bolesława Simoniego (zajmowało się też parkiem przykościelnym). Obecnie czyni to Zieleń Miejska, dział Zakładu Usług Komunalnych. Odtworzono część małej architektury – 2 fontanny, pomnik Żołnierza Polskiego (1926 r., zniszczony podczas okupacji, odbudowany w 1980 r.), pomnik Św. Stanisława Kostki (1925 r., przeniesiony w pobliże kościoła farnego w 1947 r.). W 1988 r. z okazji 350-lecia miasta ufundowano rzeźbę niedźwiedzia zdobiącą fontannę przy Wałach Kościuszki. 8 października 2003 r. uchwałą Rady Miasta nadano rawickim plantom imię Jana Pawła II, a dwa lata później 23 października 2005 roku odsłonięto jego pomnik.
Według danych z 2008 r. na terenie plant rośnie ok. 1300 drzew i ok. 10 tys. krzewów Z drzew najczęściej spotykane są lipy i kasztanowce, z krzewów śnieguliczka, dereń, lilak pospolity, jaśminowiec, tawuła i liguster. Najciekawsze, unikalne drzewa to 2 platany (przy I LO), wiązowiec zachodni (przy skrzyżowaniu ul. 3 Maja i Wałów Dąbrowskiego), jesion wyniosły odmiany zwisłej (naprzeciw biura parafialnego kościoła farnego), wiąż górski odmiany zwisłej (między ul. Grunwaldzką, a Wałami Kościuszki)oraz okazy w parku DK – sosna czarna i szczepiona forma lipy węgierskiej.
Całe planty wpisano do rejestru zabytków jako pomnik przyrody. Dokładne pomiary wykazały, że mają one długość 2716 m (środkiem alejek) i są najdłuższe w Polsce po krakowskich (4,4 km).
Więcej:
www.parki.org.pl
Wędrując po Rawiczu
