Miasto w powiecie międzychodzkim, położone nad Wartą, przy dawnym poznańsko-szczecińskim szlaku handlowym, około 74 km na północny zachód od Poznania i około 15 km na północny wschód od Międzychodu, na pograniczu Kotliny Gorzowskiej i Pojezierza Poznańskiego oraz na skraju Puszczy Nadnoteckiej.
Najwcześniejsza wzmianka w przekazach, w której występuje nazwa miejscowości, pochodzi z 1251 r., a w 1388 r. Sieraków wymieniany jest już jako miasto. Tereny te pozostawały w owych czasach w posiadaniu rycerskiego rodu Nałęczów. Wznieśli oni tutaj, nieznaną dziś bliżej i być może drewnianą budowlę obronną, która wzmiankowana jest w 1397 r. jako zniszczona. Odbudowana została, z pewnością jako murowana, na początku XV w., być może przez Dobrogosta z rodu Nałęczów, który w 1416 r. uzyskał od króla Władysława Jagiełły przywilej odnawiający lokację miasta.
Wygląd, zarys oraz domniemany kształt tej budowli znany jest dziś jedynie z przekazów i badań archeologicznych. Usytuowana była na południowym brzegu Warty, na wschód od centrum miasta. Założono ją na rzucie regularnego czworoboku, z dwoma, ustawionymi równolegle, dwukondygnacyjnymi, jednotraktowymi budynkami połączonymi od strony zachodniej poprzecznym skrzydłem. Niewielki wewnętrzny dziedziniec zamknięty był z czwartej strony, od wschodu, murem kurtynowym w bramą wjazdową. Całość wieńczyły wysokie, dwuspadowe dachy, a teren założenia otaczała woda – od północy Warta, od zachodu wody Strumienia Jaroszewskiego, a od południa i wschodu fosa, przez którą przerzucony był most wiodący do bramy. Należy sądzić, że sklepione, zachowane częściowo do naszych czasów, pomieszczenia przyziemia pełniły funkcje gospodarcze i obronne, na piętrze znajdowały się wnętrza mieszkalne.
W 1450 r. dobra sierakowskie przeszły w ręce jednego z najznakomitszych rodów tamtych czasów, Górków herbu Łodzia. Kupione przez Łukasza, wojewodę poznańskiego, przeszły następnie w ręce jego syna, biskupa poznańskiego Uriela, a po jego śmierci w 1498 r. Stały się własnością Łukasza Górki, syna Andrzeja. Prowadzone przez nich prace budowlane w zamku ograniczały się przede wszystkim do wnętrza, jego wyposażenia i przyozdobienia, a odnalezione fragmenty dekorowanych kafli piecowych oraz ceramicznych płytek posadzkowych z tego okresu świadczą, że wyposażenie to było bogate.
Łukasz Górka sprzedał w 1570 r. sierakowską posiadłość Rokossowskim, a oni w 1591 r. Opalińskim herbu Łodzia. Pierwszym z tego rodu właścicielem Sierakowa był Jan z Bnina Opaliński, starosta pobiedziski i śremski. Po nim posiadłość przejął syn Piotr, kasztelan i wojewoda poznański, ożeniony z Zofią z Kostków, z którym łączyć należy szeroko zakrojone prace budowlane podjęte w zamku, przeprowadzone w pierwszym lub drugim dziesięcioleciu XVII w. Prowadzone były być może równocześnie z realizacją wznoszonego z fundacji Piotra Opalińskiego, według projektów Krzysztofa Bonadury, kościoła i klasztoru Bernardynów w Sierakowie.
Podczas tej rozbudowy pozostawiono zasadniczy zarys gotyckich murów zamkowych, nadbudowano je natomiast o dwie kondygnacje i zwieńczono wysokimi dachami o późnorenesansowych zapewne szczytach. W linii dawnego muru kurtynowego od wschodu dobudowano czwarte skrzydło, zamykające pomniejszony o szerokość tego skrzydła wewnętrzny dziedziniec, otoczony wykonanymi z drewna i polichromowanymi gankami.
