Wnętrza zamkowe, jak wynika z opisów pochodzących już z XVIII w., uzyskały wtedy okazały i reprezentacyjny charakter odpowiedni do rangi właścicieli. Przykrywające je belkowe stropy były polichromowane i złocone, ściany miały kurdybanowe obicia bądź zdobione były malowidłami, a całości dopełniały cenne meble, sztychy, obrazy i tkaniny.

W czasach Opalińskich okres rozkwitu przeżywało też miasto. Na zamku kwitło życie kulturalne, literackie i naukowe, gościło tu wiele wybitnych osobistości zajmujących się różnymi dziedzinami, w tym między innymi, znany czeski reformator szkolnictwa Jan Amos Komeński, przybyły do Sierakowa na zaproszenie kolejnego właściciela, Krzysztofa Opalińskiego, który ufundował w Sierakowie gimnazjum.
Po śmierci Piotra Opalińskiego w 1622 r. majątkami zarządzała początkowo wdowa po nim, Zofia z Kostków Opalińska, a następnie odziedziczyli je synowie. Posiadłość sierakowska przypadła wprawdzie w dziale Łukaszowi, ale rezydował tu, a następnie wykupił ją Krzysztof Opaliński, osoba dość kontrowersyjna, ale z pewnością nieprzeciętna. Starannie wykształcony, o zamiłowaniach i uzdolnieniach artystycznych oraz literackich, utworzył w Sierakowie teatr, który funkcjonował w jednym z pomieszczeń zamkowych. Zamierzał również, z połączonych księgozbiorów swego i jego brata Łukasza, utworzyć Bibliotekę im. Opalińskich, lecz projekt ten nie został zrealizowany. Do budynku zamkowego, od strony wschodniej, dobudowane zostały w jego czasach reprezentacyjne dwubiegowe schody wiodące na piętro, do usytuowanego tam głównego wejścia prowadzącego na piano nobile, a wokół zamku założone zostały ogrody.

Kariera Krzysztofa Opalińskiego załamała się po kapitulacji pod Ujściem w czasie wojen szwedzkich w 1655 r. Zmarł otoczony niesławą w 1656 r., a majątek odziedziczył syn Jan Karol, który w 1658 r. gościł na sierakowskim zamku króla Jana Kazimierza i Marię Ludwikę. Po śmierci Jana Karola Opalińskiego, ostatniego męskiego potomka z tej linii rodu, Sieraków wszedł w skład wiana jego córki, Katarzyny Opalińskiej, żony Stanisława Leszczyńskiego późniejszego króla Polski. Ich córka, Maria Leszczyńska, żona króla Francji Ludwika XV, sprzedała posiadłość w 1749 r. ministrowi Augusta III Henrykowi Brühlowi.

Zamek, pozbawiony funkcji siedziby i ośrodka dóbr, administrowany w tych czasach przez zarządców i plenipotentów, popadać zaczął w zaniedbanie, a następnie w ruinę. Około 1774 r. rozebrane zostało skrzydło północne uprzednio już znacznie zniszczone. Właścicielem Sierakowa był już wtedy Piotr Mikołaj Neugarten von Gartenberg, który przyjął polskie nazwisko Sadogórski, i sprzedał posiadłość w 1785 r. Bnińskim. W 1818 r. posiadłość została wykupiona przez skarb pruski dla zakładanej tutaj stadniny koni, a w 1832 r. zamek rozebrano, zostawiając jedynie część sklepionych pomieszczeń przyziemia zamienionych na lodownię. W takim stanie przetrwał do lat 90. XX w.

Impulsem do podjęcia prac przy odbudowie i restytucji sierakowskiego zamku było wydobycie z krypty kościoła Bernardynów niezwykle cennych i zabytkowych, wykonanych w warsztacie ludwisarskim Jakuba Kanadeja, miedzianych i cynowych sarkofagów ze szczątkami Opalińskich. Przeprowadzono wtedy badania archeologiczne i na ich podstawie sporządzony został projekt odbudowy zamku. Istniejące gotyckie jeszcze mury i sklepienia tzw. lodowni, czyli pozostałości południowego skrzydła dawnej budowli zamkowej, poddane zostały starannym zabiegom konserwatorskim, górną kondygnację nadbudowano i przykryto wysokim dwuspadowym dachem. Skrzydło północne oraz wewnętrzny dziedziniec odtworzony został jedynie w zarysie, na poziomie terenu. W zrekonstruowanej budowli urządzono muzeum, a w jednym ze sklepionych pomieszczeń przyziemia wyeksponowano zakonserwowane sarkofagi Opalińskich.
 

Adres:
ul.Stadnina 3a
64-410 Sieraków
tel. 061 295 23 92