Z kolei Wełna, w swoim dolnym odcinku, wręcz przypomina rzeki górskie. Woda nie zamarza w niej nawet zimą, co powoduje, że nawet o tej mroźnej porze roku zaglądają tu kajakarze organizujący zimowe spływy. O górskim charakterze tego odcinka Wełny świadczy także występująca tu flora, typowa dla rzek górskich.
Wełna znana jest także z innej atrakcji krajoznawczej – skrzyżowania z rzeką Nielbą w Wągrowcu. Wełna, większa i płynąca szybciej od Nielby płynie tu górą, przy okazji zabierając jej część wód. Skrzyżowanie to nie jest jednak naturalne. Powstało w wyniku prac melioracyjnych przeprowadzonych przez cystersów w XVI wieku. Kolejny raz takie prace melioracyjne przeprowadzono tu w wieku XIX.
Na północy regionu ważną rolę odgrywa Noteć, będąca w przeszłości znaczącą drogą komunikacyjną. Licząca 388 km rzeka, na odcinku od Kanału Bydgoskiego do Krzyża (137,3 km) jest skanalizowana. Koryto rzeki obudowane jest budowlami regulacyjnymi, a na samej rzece znajduje się 14 stopni wodnych (w tym 12 na terenie województwa wielkopolskiego) składających się z jazu piętrzącego wodę i śluz żeglugowych. Wszystkie śluzy na Noteci Dolnej zbudowane zostały w XIX wieku.
W krajobrazie Doliny Noteci dominują łąki i pola, a malowniczości dodają mu liczne starorzecza, kanały i rowy odwadniające. A na Nadnoteckich Łęgach, ważnej ostoi ptasiej o randze europejskiej, spotkać można aż 22 gatunki ptaków chronionych europejska dyrektywą. W ramach Europejskiej Sieci Natura 2000 Dolina Noteci stanowi specjalny obszar ochrony siedlisk.
W północnej Wielkopolsce interesującymi rzekami są także Drawa, Płociczna, Piława i Gwda. Wszystkie one są bardzo atrakcyjne dla kajakarzy, choć w przypadku dwóch pierwszych – na odcinkach, na których płyną one przez tereny Drawieńskiego Parku Narodowego - korzystanie ze szlaków kajakowych jest bardzo ściśle obwarowane odpowiednimi przepisami.
Drawa jest rzeką bardzo zróżnicowaną. Fragmentami płynie leniwie szeroką doliną, fragmentami – bystrym prądem, dużym spadkiem i kamienistym dnem przypomina górską rzekę. Żyje w niej około 30 gatunków ryb, a obok tak pospolitych jak płoć czy okoń są tu także trocie, pstrągi, lipienie, głowacze białopłetwe. Na Drawie i Płocicznej (lewym dopływie Drawy) są także tarliska łososi.
Płociczna, od Mirosławca do ujścia Runicy, jest uregulowana, wąska i płytka, dalej – dzika. Podobnie jak Drawa – jest zmienna. Ma odcinki o żwirowatym dnie i bystrym prądzie, ma też łagodnie wijące się wśród łąk. Najpiękniejszy jej odcinek, z licznymi meandrami, urwiskami, bystrzami i szumami to rejon poniżej jej wypływu z Jeziora Ostrowieckiego. Nad Płociczną mają swoje liczne stanowiska bobry i wydry.
Atrakcyjne dla kajakarzy są także Gwda i jej dopływ Piława, choć ze względu na liczne bystrza i głazy w nurcie rzeki, z tutejszych szlaków powinni korzystać bardziej wprawni wodniacy. Rzeka na długim odcinku płynie przez tereny zalesione, a przy ujściu staje się wolna, rozlewa się szerzej i meandruje.
Zupełnie inny charakter ma Obra, płynąca przez środek Wielkopolski. Mówi się o niej, że jest rzeką leniwą, która aż do XVIII wieku, w swojej środkowej części tworzyła rozlegle, zabagnione rozlewiska. W XIX wieku, po pracach regulacyjnych i osuszających oraz przekopaniu kilku kanałów, jej system rzeczny jest dość zawiły, pełen rozlicznych kanałów. Dość rzec, że rzeka ma trzy ujścia: do Warty poprzez Kanał Mosiński, przez rzekę Obrzyca do Odry koło Cigacic i naturalne ujście do Warty koło Skwierzyny.
